Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ο Μπίστης, ο Χατζημαρκάκης και ο μέσος Γερμανός



Αν δεχτούμε ότι «όλοι τα φάγαμε» και ότι «αυτή είναι η Ελλάδα» (ας το ονομάσουμε αυτό «υπόθεση της πλήρους αντιστοιχίας», μεταξύ λαού και πολιτικών, εννοείται), τότε πρέπει να δεχτούμε ότι το ίδιο ισχύει και για τη Γερμανία, και άρα και ο τελευταίος σχεδόν Γερμανός θεωρεί ασυγχώρητο παράπτωμα την επιστημονική λογοκλοπή, αφού και ο τελευταίος Γερμανός πολιτικός που υπέπεσε σε αυτό το παράπτωμα είδε την καριέρα του να καταστρέφεται.

Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν μπορεί να ισχύει – σε ποια χώρα έλλειψαν οι λωποδύτες ή οι ωχαδερφιστές για να λείψουν από τη Γερμανία; – φαίνεται όμως ότι οι ηθικοί κανόνες που ισχύουν για τους Γερμανούς πολιτικούς είναι αυστηρότεροι αυτών που αντιστοιχούν στο μέσο επίπεδο του λαού, επομένως η υπόθεση της πλήρους αντιστοιχίας είναι άκυρη.

Για κακή μας τύχη όμως, ο τελευταίος Γερμανός πολιτικός που υπέπεσε στο παράπτωμα της επιστημονικής λογοκλοπής είναι και Έλληνας, και βρήκε τη λύση στο πολιτικό του τέλμα με τη δραστηριοποίησή του στην ελληνική πολιτική, αφού πρώτα φρόντισε να φιλοτεχνήσει το απαραίτητο αντιγερμανικό προφίλ. Έχει κανείς αμφιβολία ότι θα βρει το δρόμο του και θα στεριώσει; Πιστεύει κανείς, μάλιστα, ότι δε θα μπορούσε με τον καιρό να σταδιοδρομίσει σε ένα από τα κυβερνητικά κόμματα, που θα εκτιμούσαν την «εμπειρία του» και τους «αγώνες του» για τα ελληνικά συμφέροντα, αφήνοντας την κάπως άσχετη υπόθεση της λογοκλοπής σε δεύτερη μοίρα;

Τι είναι αυτό που μας κάνει τέτοια μπανανία; Αυτές οι ερωτήσεις επιδέχονται απαντήσεις σε πολλά επίπεδα, αλλά στην επιφάνεια δε βρίσκεται τίποτα άλλο από την ανοχή μας σε τέτοια φαινόμενα – φαινόμενα διαφθοράς και αναξιοκρατίας. Και ειδικά η ανοχή των ελίτ που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, και των οποίων οι αντίστοιχες στη Γερμανία έχουν επιβάλει στην πολιτική μία ηθική αυστηρότερη αυτής του συνόλου της κοινωνίας. Και πώς θα σταματήσουμε να είμαστε μπανανία; Και πάλι πολλά τα επίπεδα της απάντησης, αλλά εκεί που καταλήγουν όλα είναι στο τέλος της ανοχής.

Στη συζήτηση για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς, θεωρείται τελείως φυσιολογική η συμπόρευση με ένα κόμμα που διορίζει τον Παπουτσή εκπρόσωπο της χώρας στην Παγκόσμια Τράπεζα, που κρατάει τα αποτελέσματα του λογιστικού ελέγχου στα ταμεία του κλειδωμένα στο γραφείο του προέδρου, που συμμετέχει στη νομή των δημοσίων θέσεων από μία κυβέρνηση συνεργασίας με το σύστημα 4-2-1, που μετέτρεψε τη Βουλή για μήνες σε θέατρο αθυροστομίας με αφορμή ένα υποτιθέμενο αδίκημα που είχε παραγραφεί. «Όλοι κερδίζουν», διαβεβαιώνει ο Νίκος Μπίστης, και αυτοί που θέλουν το κράτος λάφυρο των κομμάτων, και αυτοί που δεν το θέλουν. Εξάλλου, τα παπαγαλάκια του κόμματος έχουν ήδη διαμηνύσει ότι η συμμετοχή του Ρέππα, του Σκανδαλίδη, της Βάσως Παπανδρέου αποτελεί κάλεσμα στις υγιείς δυνάμεις της παράταξης· τι εμποδίζει, εμάς τους προοδευτικούς, να μπούμε σε μία win-win συμπόρευση με αυτούς;

Ο κύριος Μπίστης θέλει να παραμείνουμε μπανανία.

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Όταν ο Αντώνης έκανε τον Αλέξη αξιωματική αντιπολίτευση, και ο Αλέξης τον Αντώνη πρωθυπουργό

Το'να χέρι νίβει τ'άλλο, και τα δυο το πρόσωπο.

Αμήχανα αλλά με θράσος, μετά από την αποκάλυψη του πόσο καταστροφική ήταν η πενταετία Καραμανλή, ο Αντώνης Σαμαράς και τα παπαγαλάκια του κατασκεύασαν το μύθο της δήθεν «κρίσης χρέους» που δημιούργησε ο ΓΑΠ και η οποία διαχωρίζεται από την «κρίση ελλείμματος» που δεν μπόρεσε να «διορθώσει» ο προκάτοχός του:



Με την Αριστερά κανείς δεν ασχολιόταν τον καιρό εκείνο, αλλά ο Αντώνης είχε ανέβει στα κεραμίδια κατά των οποιωνδήποτε οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης:

http://www.antinews.gr/2010/03/05/36409/

Όπως φαίνεται από το παραπάνω άρθρο, το οποίο είναι προγενέστερο (Μάρτης του '10) της προσφυγής στο ΔΝΤ (Απρίλης), η κοινή γνώμη ακολουθούσε. Για να λένε ακόμα και οι δεξιοί «όχι στις μειώσεις μισθών», σου λέει ο άλλος, η κυβέρνηση Παπανδρέου (του Αμερικάνου) εκτελεί ξένες εντολές και δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα του λαού. (Εδώ να σημειώσουμε τις ευθύνες της κυβέρνησης Παπανδρέου που όντως δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα του λαού, και μείωνε τα πάντα οριζοντίως αντί να κόψει μέσα στον πρώτο μήνα τα προνόμοια των συντεχνιών, προνόμια που συνέχισαν να ανθίστανται χρόνια αργότερα, όπως στην περίφημη απεργία των υπαλλήλων της Αττικό Μετρό – αυτών που διπλασιάστηκαν επί Καραμανλή – που ζητούσαν με τη συμπαράσταση του Αλέξη να συνεχίσουν να πληρώνονται περισσότερο από καθηγητές πανεπιστημίου· αλλά προτρέχω, και επειδή κανείς από τους ήρωες του άρθρου μας δεν εγκάλεσε ποτέ τον ΓΑΠ για αυτά που έπρεπε να τον εγκαλέσει, θα τον αφήσω στην ησυχία του.)

Προσέξτε (πάλι από το ίδιο άρθρο) και το σχήμα του επιχειρήματος: εισάγονται οι «κόκκινες γραμμές», που αργότερα θα γίνονταν πολύ της μόδας στο στόμα του Φώτη του Κουβέλη και του Βαγγέλη του Βενιζέλου· απορρίπτονται όλα τα μέτρα που θα έχουν άμεση επίπτωση στην τσέπη του πολίτη (μειώσεις μισθών, αυξήσεις καυσίμων) με την εξαίρεση ειδών πολυτελείας και ποτών· και τελικά «λεφτά υπάρχουν» στη δημόσια περιουσία και τα «λειτουργικά έξοδα» (γενικώς και αορίστως).

Η ολική απονομιμοποίηση των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και της προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης, από τον ηγέτη του υποτιθέμενου αστικού κόμματος, βύθισε το δημόσιο διάλογο στα επίπεδα της ατάκας, από τα οποία ακόμα να συνέλθει, και έλυσε τα σκυλιά, δηλαδή τα κοπρόσκυλα που είχαν φυλαγμένα στα μαντριά τους η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ταϊζοντάς τα από τα δανεικά και ό,τι είχε απομείνει από φορολογικά έσοδα. Κοπρόσκυλα που πέρα από γραφικούς, αλλά πέρα ως πέρα αντιπροσωπευτικούς, τύπους σαν τον Καμμένο, συμπεριλαμβάνουν τα συμφέροντα των κρατικοδίαιτων εκδοτών (ο Τράγκας και ο Κουρής – βλ. φωτό παραπάνω – φρόντισαν να δείξουν με κάθε τρόπο τη δυσαρέσκειά τους), των κλειστών επαγγελμάτων, και βεβαίως τις συντεχνίες του Δημοσίου που κυβερνούν το κράτος, π.χ. έτσι. (Παρατηρούμε επίσης ότι η συντριπτική πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ εκπροσωπεί δημοσίους υπαλλήλους και τραπεζικούς – οι οποίοι επίσης στηρίζονται πλέον σε κρατικούς πόρους).

Η πρώτη δημοσκόπηση μετά την προσφυγή στην τρόικα δεν αποτυπώνει εκλογικές ανατροπές, αλλά μία γρήγορη απονομιμοποίηση των κυβερνητικών επιλογών στη γραμμή της ΝΔ. Η μεγάλη αγκαλιά του Αντώνη όμως στον κάθε πικραμένο δε θα μπορούσε να χωρέσει αυτούς που μια ζωή όμνυαν στο σοσιαλισμό, όπως το γνωστό εργατολόγο (οι πρόσφατες εξελίξεις με τους συμβασιούχους ήρθαν να μας θυμίσουν τι μεγάλη μπίζνα έχει στηθεί από εργατολόγους, παρεπιπτόντως), και εκεί μπαίνει στο παιχνίδι ο ευφυής Αλέξης, που στις αυτοδιοικητικές εκλογές (Νοέμβρης 2010) κάνει το colpo grosso: Κατεβάζει τον εργατολόγο από το βαθύτερο ΠΑΣΟΚ στην Περιφέρεια Αττικής, και δίνει το σύνθημα «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ»:






Ταυτόχρονα, συνειδητοποιεί τη μεγάλη ευκαιρία που του δίνει η αντιπολιτευτική τακτική του Αντώνη, ο οποίος λόγω θέσης (αξιωματική αντιπολίτευση) δεν μπορεί να την τραβήξει στα άκρα: Το δίλημμα είναι ναι ή όχι στο Μνημόνιο.

Έτσι έρχεται σιγά σιγά ο Αλέξης να πάρει τη θέση που του αρμόζει στη νεότερη ιστορία μας, διεκδικώντας λίγο λίγο απ' τον Αντώνη τον πρώτο λόγο στον αντιμνημονιακό αγώνα, στην αρχή χωρίς ορατά δημοσκοπικά αποτελέσματα για τον ίδιο (έλαβε 6,23% στην περιφέρεια Αττικής, είχε 3,2% σε δημοσκόπηση τον επόμενο Απρίλιο), αλλά με σταθερή πτώση του δικομματισμού (40% τον Απρίλιο). Το χαρακτηριστικό των αυτοδιοικητικών εκλογών και εκείνου του χειμώνα ήταν η πανσπερμία των «αριστερών» αντιμνημονιακών δυνάμεων (οι δεξιές ήταν ακόμα στη ΝΔ) – χρειάζονταν χρόνο εκατέρωθεν μέχρι να συναντηθούν στο χωνί του ΣΥΡΙΖΑ.

Η λυσσαλέα αντιπολίτευση του Αντώνη, όμως, που για λογαριασμό του εαυτού του και συμφερόντων που θίγονταν από τους λιγοστούς μεταρρυθμιστές υπουργούς του ΓΑΠ (κάποιους από τους οποίους ο Ρέππας αποκάλεσε περιφρονητικά «αυτοδημιούργητους») δεν έδινε σπιθαμή γης, σε συνδυασμό με το εσωτερικό ροκάνισμα από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και κάποιον που ήθελε να «πάρει το ΠΑΣΟΚ» πάσει θυσία, κλόνισαν την κυβέρνηση που εκείνο το καλοκαίρι του '11 έδειχνε να στερεύει από δυνάμεις. Στο λαϊκό επίπεδο, το κίνημα των αγανακτισμένων απέδειξε την ευρύτατη απήχηση των αντιμνημονιακών συνθημάτων, και έδωσε την ευκαιρία στην Άκρα Δεξιά (άλλη μία γενναία προσφορά της ρατσιστικής ατζέντας του Αντώνη, εν μέρει) να οργανωθεί, την ώρα που στην κάτω πλατεία έκαναν λαϊκές συνελεύσεις για να λύσουν με αμεσοδημοκρατικό τρόπο τα προβλήματα του διεθνούς καπιταλισμού. Χρειάστηκε ένας μετασχηματισμός για να περάσει το Μεσοπρόθεσμο και να πάρει η κυβέρνηση μερικούς μήνες ζωής ακόμα. Παρεπιπτόντως, η Αριστερά της Ευθύνης σφύριζε αδιάφορα, και περίμενε να σώσει τη χώρα ένα χρόνο αργότερα, χέρι χέρι με τον Αντώνη.

Ακολούθησε το δραματικό στοίχημα του Παπανδρέου τον Οκτώβρη του '11 με το δημοψήφισμα, μετά το οποίο ήταν πολιτικά νεκρός. Παραδόξως, η αστάθεια δημιούργησε εξίσου μεγάλα προβλήματα στον Αντώνη, που έπρεπε να ξεκινήσει τις κωλοτούμπες που θα τον οδηγούσαν στο 18,85% των εκλογών του Μαΐου, το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία της Νέας Δημοκρατίας και – υπό φυσιολογικές συνθήκες – ικανό να τον οδηγήσει στην εξαφάνιση. Προτρέχουμε όμως διότι μεσολάβησε από Νοέμβρη μέχρι Μάη η κυβέρνηση Παπαδήμου. Αλλά επειδή αντιμετώπισε την ίδια δυναμική, δηλαδή αγανακτισμένους (ο χαρακτηρισμός «χούντα», παρόλο που είχε συντριπτική δεδηλωμένη, τα λέει όλα) και αδιάφορο σφύριγμα  («ήττα της πολιτικής»), την προσπερνάμε ως το αναγκαίο μεσοδιάστημα που χρειάζονταν οι ήδη μαγειρεμένες συνταγές να δέσουν. Το ότι, π.χ., εκείνη την εποχή θα μπορούσε να είχε λήξει το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, να φύγει ο φόβος της δραχμής και να αρχίσει σιγά σιγά να επανέρχεται η σταθερότητα φαίνεται να μην πολυαπασχολεί την πλειοψηφία των δημοσιογράφων, και των όψιμων σωτήρων που πλέον παριστάνουν τα τέρατα υπευθυνότητας για λογαριασμό της χώρας.

Και ερχόμαστε στην επομένη των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012, τότε που ο δικομματισμός παρέπαιε και οι ηγέτες του είχαν βρεθεί σε πλήρη ανυποληψία. Πώς έγινε και έξι βδομάδες μετά στις 17 Ιουνίου, ο Αντώνης έγινε Λάζαρος και βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας, οδηγώντας την σε μία πιο σταθερή εποχή (αφού, βεβαίως, δεν έχει να αντιμετωπίσει την αντιπολίτευσή του); Τι μεσολάβησε; Ποιος τον μετέτρεψε από παρία σε εθνικό ηγέτη;

Η απάντηση εναπόκειται στην ευφυΐα του αναγνώστη και της αναγνώστριας. Μεταφέρω μόνο το εξής περιστατικό από προσωπική κουβέντα με καθηγητή του ΕΜΠ που κάποτε διαδραμάτιζε ηγητικό ρόλο στο ΣΥΡΙΖΑ: Όταν ρωτήθηκε για το πού θα έβρισκαν τα λεφτά αν τη Δευτέρα έλεγε η τρόικα «δε δίνω άλλω», απάντησε: «Ε, τόσες χώρες υπάρχουν στον κόσμο, όλο και κάποια θα βρεθεί να μας δανείσει.» Τέτοιο ήταν το επίπεδο της ανάλυσης εκείνο το πρωί της 7ης Μαΐου, στηριγμένης στις στοιβαρές εγγυήσεις του γνωστού οικονομολόγου που, όπως επί Κυπριακής κρίσης δέκα μήνες αργότερα, διαβεβαίωνε ότι όλοι μπλοφάρουν.

Πολύ απλά, τη Δευτέρα της 18ης Ιουνίου ο κόσμος θα έκανε ουρές έξω από τις τράπεζες, όπου θα θεωρούσε ότι είναι κλειδωμένα τα λεφτά του. (Αυτό το τελευταίο έχει πολλή πλάκα: δείτε το βίντεο από την Αργεντινή στην πολύ καλή εκπομπή των Νέων Φακέλων όπου ο κόσμος ήθελε να μπει και να πάρει τα λεφτά του· βεβαίως, οι τράπεζες πολλαπλασιάζουν το χρήμα και δεν το έχουν στα σεντούκια τους.) Εκ των υστέρων, αυτό που είναι ανατριχιαστικό είναι πόσο λίγοι φαίνεται να είχαν, και να έχουν, συνειδητοποιήσει πόσο πιθανό ήταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και αυτό δείχνει, όχι μόνο την κατάντια της υπαρκτής Αριστεράς, αλλά και σε ποιο σημείο απελπισίας και κινδύνου έχουν φέρει την Ελλάδα οι κυρίαρχες, «αστικές» πολιτικές δυνάμεις – ας το σκεφτούν αυτό οι διάφοροι σωτήρες που νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν το business as usual.

ΥΓ: Σε εκείνες τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010 γεννήθηκε και μία άλλη ιστορία, της οποίας ο μίτος ξετυλίγεται ακόμα, με άγνωστο προορισμό. Είναι η ιστορία της συνάντησης μεταρρυθμιστικών δυνάμεων με διαφορετικές καταβολές, η ιστορία της συγκρότησης του προοδευτικού χώρου.









Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Αρχηγισμός, γεροντική αρρώστια της κεντροαριστεράς



Γράφει ο Δυστυχής Κεντροαριστερός

Είναι αργά για κεντροαριστερά δάκρυα...

Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια, λέει η παροιμία. Πόσο καλύτερα να περιγράψει κανείς την κατάσταση στην "κεντροαριστερά" σήμερα. Δυο αποτυχημένες εκδοχές της ανταγωνίζονται για την κυριότητα του οικοπέδου - και οι δυο λόγω χρησικτησίας! Όχι μόνο δεν επέδειξαν ποτέ τα διαπιστευτήριά τους, τις πράξεις κατοχύρωσης των πολιτικών τους ως κεντροαριστερών, αλλά θεωρούν απλά ότι η μακρόχρονη χρήση του τίτλου τούς νομιμοποιεί να διεκδικούν και την αποκλειστικότητα!

Είναι καιρός τώρα που η κρίση έχει αποδείξει πέραν των όποιων προθέσεων (ιδρυτικών πλαισίων και διακηρύξεων) ότι η προωθητική δύναμη της Δημοκρατικής Αριστεράς εξαντλήθηκε νωρίς.

Ένδειξη γι αυτό υπήρχε ήδη στην απροθυμία των στελεχών της "ανανεωτικής πτέρυγας" να εγκαταλείψουν την αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που τελικά προέκυψε μάλλον από λάθος εκτιμήσεις του τελευταίου που απέκλειε αλλαζονικά κάτι τέτοιο. Αλλά κυρίως προέκυψε από την προϊούσα μαζική αποχώρηση ανανεωτικών από το κόμμα που ακολούθησαν έκοντες άκοντες και τα μέλη της ισόβιας ηγετικής ομάδας. Για να εξασφαλίσουν στην συνέχεια με την εμπειρία τους "σε αυτά", μια νέα ισόβια θητεία στο νέο σχήμα.

Όλοι σήμερα γνωρίζουν ότι ΔΗΜΑΡ χωρίς Φ.Κουβέλη δεν υφίσταται. Ο χώρος αυτός δεν κατάφερε να αποκτήσει αυτόνομη προσωπικότητα, ούτε έλεγχο της εφαρμογής των αποφάσεών του. Ακολουθεί και υποχωρεί πολιτικά στο "κύρος" και την "δημοτικότητα" του αρχηγού του με τρόπους που δεν κατάφεραν ποτέ κλασσικά αρχηγικά κόμματα.

Δεν κυκλοφορεί τυχαία άλλωστε η ρήση: "ΔΗΜΑΡ είναι η κοινωνική συναναστροφή στην οποία συζητάνε μέχρις εξαντλήσεως και γίνεται αυτό που θέλει ο Πρόεδρoς".

Ζαλισμένα από τα ζιγκ ζαγκ της προσωπικής πολιτικής έμπνευσης του ΦΚ τα αξιόλογα στελέχη του χώρου και οι κινήσεις που τον συνίδρυσαν αυτοπεριθωριοποιήθηκαν ή και αποχώρησαν. Και η ενέργεια του χώρου ακολουθεί κατά πόδας την ενέργεια και τα κέφια του αρχηγού.

Οι ιδρυτικές διακηρύξεις, το πλαίσιο που αρχικά εξέφραζε μια νέα επανεκκίνηση του χώρου της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς μοιάζει πια με κιτρινισμένο κουρελόχαρτο. Οι μεταρρυθμιστικές προθέσεις εξελίχθηκαν σε άρνηση των μεταρρυθμίσεων, το κράτος δικαίου που θα προασπίζεται το δημόσιο συμφέρον έγινε ανυπόφορος κρατισμός και πελατειακή προστασία των ΔΥ από έστω μία απόλυση, η δικαιη λιτότητα και κατανομή των βαρών κατρακύλησε στον βόρβορο του λαϊκιστικού αντιμνημονιασμού και της τρομολαγνείας για τις "επελάσεις" της τρόικας σε έναν λαό "που δεν αντέχει άλλο". Με αυτόν τον τρόπο ο χώρος προσέλκυσε βαθυπασόκους αντί για μεταρρυθμιστές και κρατιστές αντί για αριστεροφιλελεύθερους.

Σήμερα, προσπαθεί να αναδειχθεί ως πιο αξιόπιστη ραχοκοκκαλιά της "νέας κεντροαριστεράς" από το εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσόν ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν τα καταφέρνει. Γιατί έχει ήδη σωρεύσει αρκετές αμαρτίες ο ίδιος. Και εν τέλει, δυο αποτυχημένοι οργανισμοί δεν φτιάχνουν έναν πετυχημένο, ακόμη κι αν καταφέρουν να ενωθούν. Με τι υλικό; Τις χιλιοδιαψευσμένες διακηρύξεις τους αμφότεροι; Με το ίδιο τραγικό ηγετικό προσωπικό; Με μόνη πολιτική την "πολιτική του ζήτουλα" από την ευρωπαϊκή οικογένεια χωρίς ταυτόχρονα ανταπόκριση στις δεσμεύσεις τους για περιορισμό του σπάταλου και παρασιτικού δημοσίου και απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας, όχι από τους ελέγχους του αλλά από τα δεσμά του, φορολογικά και άλλα; Περιμένοντας τον Ολάντ ή την συμμαχία Πρασίνων Σοσιαλδημοκρατών στην Γερμανία ή το νέο επερχόμενο κούρεμα να τους σώσει; Παίζοντας στο μεταξύ κατενάτσιο στο πρόγραμμα, αξιοποιώντας οποιαδήποτε πρόφαση για να μην πέσει χέρι στην συντήρηση ενός ανύπαρκτου κράτους και να συνεχιστούν οι φορολογικές επιδρομές επί δικαίων και αδίκων;

Κάθε κοινωνικός οργανισμός περνά την φάση της ακμής και της παρακμής του. Το διάστημα που θα καλύψει η πρώτη φάση εξαρτάται από τη προωθητική δύναμη που κρύβει μέσα της η αρχική ώθηση. Στην περίπτωση της Δημοκρατικής Αριστεράς, η δύναμη αυτή ήταν ασθενής εξ αρχής. Περιορίστηκε στο κληρονομικό χάρισμα και όχι στην συνέργεια των προθύμων, που ήσαν πολλοί και πολλές στην αφετηρία. Αγνοήθηκαν.

Ήδη μετά την στήριξη Καμίνη Μπουτάρη φάνηκε η ανανεωτική δύναμη να σβύνει. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έσβησε μέρος της ενοχής για τις δεύτερες εκλογές και έδωσε ελπίδα για μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις και δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών. Πράγματα που αμέσως σχεδόν διαψεύστηκαν (με την επιλογή ήδη των σχετικών προσώπων).

Σήμερα τρεμοσβύνουν κάποια φωτάκια κυρίως χάρη στους χιλιάδες αξιόλογους ανθρώπους που παραμένουν, βαθειά προβληματισμένοι για πολλά πράγματα, στην "περιοχή".

Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι πιο απλά. Ποτέ ο χώρος αυτός δεν προχώρησε με την δημοκρατία, την διαφάνεια και την νοοτροπία ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Στηρίχτηκε στην "χαρισματικότητα" των ηγετών του και την στήριξη των ψήφων έναντι μαζικών διορισμών κυρίως των περιθωριοιποιημένων λόγω φρονημάτων, αριστερών. Όλα αυτά έχουν τελειώσει. Κι ο Ευ.Βενιζέλος δεν πείθει ούτε για την δημοκρατικότητά του, ούτε για την διαφάνεια ούτε για την μη πελατειακή του συγκρότηση, ιστορία και πολιτική - μάλλον για τα αντίθετα. Έτσι μένει στο προσκήνιο, όπως και ο "αντίπαλός" του για το χρίσμα του Πάπα της κεντροαριστεράς Φ. Κουβέλης, απλά για όσο δεν υπάρχει εναλλακτική.
Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για το νανούρισμα των ζωντανών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων στο όνειρο της περχόμενης "νέας ελληνικής κεντροαριιστεράς". Όνειρα γλυκά...

Politics, math and more...

Ένα ιστολόγιο.