Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ο Μπίστης, ο Χατζημαρκάκης και ο μέσος Γερμανός



Αν δεχτούμε ότι «όλοι τα φάγαμε» και ότι «αυτή είναι η Ελλάδα» (ας το ονομάσουμε αυτό «υπόθεση της πλήρους αντιστοιχίας», μεταξύ λαού και πολιτικών, εννοείται), τότε πρέπει να δεχτούμε ότι το ίδιο ισχύει και για τη Γερμανία, και άρα και ο τελευταίος σχεδόν Γερμανός θεωρεί ασυγχώρητο παράπτωμα την επιστημονική λογοκλοπή, αφού και ο τελευταίος Γερμανός πολιτικός που υπέπεσε σε αυτό το παράπτωμα είδε την καριέρα του να καταστρέφεται.

Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν μπορεί να ισχύει – σε ποια χώρα έλλειψαν οι λωποδύτες ή οι ωχαδερφιστές για να λείψουν από τη Γερμανία; – φαίνεται όμως ότι οι ηθικοί κανόνες που ισχύουν για τους Γερμανούς πολιτικούς είναι αυστηρότεροι αυτών που αντιστοιχούν στο μέσο επίπεδο του λαού, επομένως η υπόθεση της πλήρους αντιστοιχίας είναι άκυρη.

Για κακή μας τύχη όμως, ο τελευταίος Γερμανός πολιτικός που υπέπεσε στο παράπτωμα της επιστημονικής λογοκλοπής είναι και Έλληνας, και βρήκε τη λύση στο πολιτικό του τέλμα με τη δραστηριοποίησή του στην ελληνική πολιτική, αφού πρώτα φρόντισε να φιλοτεχνήσει το απαραίτητο αντιγερμανικό προφίλ. Έχει κανείς αμφιβολία ότι θα βρει το δρόμο του και θα στεριώσει; Πιστεύει κανείς, μάλιστα, ότι δε θα μπορούσε με τον καιρό να σταδιοδρομίσει σε ένα από τα κυβερνητικά κόμματα, που θα εκτιμούσαν την «εμπειρία του» και τους «αγώνες του» για τα ελληνικά συμφέροντα, αφήνοντας την κάπως άσχετη υπόθεση της λογοκλοπής σε δεύτερη μοίρα;

Τι είναι αυτό που μας κάνει τέτοια μπανανία; Αυτές οι ερωτήσεις επιδέχονται απαντήσεις σε πολλά επίπεδα, αλλά στην επιφάνεια δε βρίσκεται τίποτα άλλο από την ανοχή μας σε τέτοια φαινόμενα – φαινόμενα διαφθοράς και αναξιοκρατίας. Και ειδικά η ανοχή των ελίτ που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, και των οποίων οι αντίστοιχες στη Γερμανία έχουν επιβάλει στην πολιτική μία ηθική αυστηρότερη αυτής του συνόλου της κοινωνίας. Και πώς θα σταματήσουμε να είμαστε μπανανία; Και πάλι πολλά τα επίπεδα της απάντησης, αλλά εκεί που καταλήγουν όλα είναι στο τέλος της ανοχής.

Στη συζήτηση για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς, θεωρείται τελείως φυσιολογική η συμπόρευση με ένα κόμμα που διορίζει τον Παπουτσή εκπρόσωπο της χώρας στην Παγκόσμια Τράπεζα, που κρατάει τα αποτελέσματα του λογιστικού ελέγχου στα ταμεία του κλειδωμένα στο γραφείο του προέδρου, που συμμετέχει στη νομή των δημοσίων θέσεων από μία κυβέρνηση συνεργασίας με το σύστημα 4-2-1, που μετέτρεψε τη Βουλή για μήνες σε θέατρο αθυροστομίας με αφορμή ένα υποτιθέμενο αδίκημα που είχε παραγραφεί. «Όλοι κερδίζουν», διαβεβαιώνει ο Νίκος Μπίστης, και αυτοί που θέλουν το κράτος λάφυρο των κομμάτων, και αυτοί που δεν το θέλουν. Εξάλλου, τα παπαγαλάκια του κόμματος έχουν ήδη διαμηνύσει ότι η συμμετοχή του Ρέππα, του Σκανδαλίδη, της Βάσως Παπανδρέου αποτελεί κάλεσμα στις υγιείς δυνάμεις της παράταξης· τι εμποδίζει, εμάς τους προοδευτικούς, να μπούμε σε μία win-win συμπόρευση με αυτούς;

Ο κύριος Μπίστης θέλει να παραμείνουμε μπανανία.

Politics, math and more...

Ένα ιστολόγιο.