Γράφει ο Δυστυχής Κεντροαριστερός
Είναι αργά για κεντροαριστερά δάκρυα...
Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια, λέει η παροιμία. Πόσο καλύτερα να περιγράψει κανείς την κατάσταση στην "κεντροαριστερά" σήμερα. Δυο αποτυχημένες εκδοχές της ανταγωνίζονται για την κυριότητα του οικοπέδου - και οι δυο λόγω χρησικτησίας! Όχι μόνο δεν επέδειξαν ποτέ τα διαπιστευτήριά τους, τις πράξεις κατοχύρωσης των πολιτικών τους ως κεντροαριστερών, αλλά θεωρούν απλά ότι η μακρόχρονη χρήση του τίτλου τούς νομιμοποιεί να διεκδικούν και την αποκλειστικότητα!
Είναι καιρός τώρα που η κρίση έχει αποδείξει πέραν των όποιων προθέσεων (ιδρυτικών πλαισίων και διακηρύξεων) ότι η προωθητική δύναμη της Δημοκρατικής Αριστεράς εξαντλήθηκε νωρίς.
Ένδειξη γι αυτό υπήρχε ήδη στην απροθυμία των στελεχών της "ανανεωτικής πτέρυγας" να εγκαταλείψουν την αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που τελικά προέκυψε μάλλον από λάθος εκτιμήσεις του τελευταίου που απέκλειε αλλαζονικά κάτι τέτοιο. Αλλά κυρίως προέκυψε από την προϊούσα μαζική αποχώρηση ανανεωτικών από το κόμμα που ακολούθησαν έκοντες άκοντες και τα μέλη της ισόβιας ηγετικής ομάδας. Για να εξασφαλίσουν στην συνέχεια με την εμπειρία τους "σε αυτά", μια νέα ισόβια θητεία στο νέο σχήμα.
Όλοι σήμερα γνωρίζουν ότι ΔΗΜΑΡ χωρίς Φ.Κουβέλη δεν υφίσταται. Ο χώρος αυτός δεν κατάφερε να αποκτήσει αυτόνομη προσωπικότητα, ούτε έλεγχο της εφαρμογής των αποφάσεών του. Ακολουθεί και υποχωρεί πολιτικά στο "κύρος" και την "δημοτικότητα" του αρχηγού του με τρόπους που δεν κατάφεραν ποτέ κλασσικά αρχηγικά κόμματα.
Δεν κυκλοφορεί τυχαία άλλωστε η ρήση: "ΔΗΜΑΡ είναι η κοινωνική συναναστροφή στην οποία συζητάνε μέχρις εξαντλήσεως και γίνεται αυτό που θέλει ο Πρόεδρoς".
Ζαλισμένα από τα ζιγκ ζαγκ της προσωπικής πολιτικής έμπνευσης του ΦΚ τα αξιόλογα στελέχη του χώρου και οι κινήσεις που τον συνίδρυσαν αυτοπεριθωριοποιήθηκαν ή και αποχώρησαν. Και η ενέργεια του χώρου ακολουθεί κατά πόδας την ενέργεια και τα κέφια του αρχηγού.
Οι ιδρυτικές διακηρύξεις, το πλαίσιο που αρχικά εξέφραζε μια νέα επανεκκίνηση του χώρου της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς μοιάζει πια με κιτρινισμένο κουρελόχαρτο. Οι μεταρρυθμιστικές προθέσεις εξελίχθηκαν σε άρνηση των μεταρρυθμίσεων, το κράτος δικαίου που θα προασπίζεται το δημόσιο συμφέρον έγινε ανυπόφορος κρατισμός και πελατειακή προστασία των ΔΥ από έστω μία απόλυση, η δικαιη λιτότητα και κατανομή των βαρών κατρακύλησε στον βόρβορο του λαϊκιστικού αντιμνημονιασμού και της τρομολαγνείας για τις "επελάσεις" της τρόικας σε έναν λαό "που δεν αντέχει άλλο". Με αυτόν τον τρόπο ο χώρος προσέλκυσε βαθυπασόκους αντί για μεταρρυθμιστές και κρατιστές αντί για αριστεροφιλελεύθερους.
Σήμερα, προσπαθεί να αναδειχθεί ως πιο αξιόπιστη ραχοκοκκαλιά της "νέας κεντροαριστεράς" από το εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσόν ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν τα καταφέρνει. Γιατί έχει ήδη σωρεύσει αρκετές αμαρτίες ο ίδιος. Και εν τέλει, δυο αποτυχημένοι οργανισμοί δεν φτιάχνουν έναν πετυχημένο, ακόμη κι αν καταφέρουν να ενωθούν. Με τι υλικό; Τις χιλιοδιαψευσμένες διακηρύξεις τους αμφότεροι; Με το ίδιο τραγικό ηγετικό προσωπικό; Με μόνη πολιτική την "πολιτική του ζήτουλα" από την ευρωπαϊκή οικογένεια χωρίς ταυτόχρονα ανταπόκριση στις δεσμεύσεις τους για περιορισμό του σπάταλου και παρασιτικού δημοσίου και απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας, όχι από τους ελέγχους του αλλά από τα δεσμά του, φορολογικά και άλλα; Περιμένοντας τον Ολάντ ή την συμμαχία Πρασίνων Σοσιαλδημοκρατών στην Γερμανία ή το νέο επερχόμενο κούρεμα να τους σώσει; Παίζοντας στο μεταξύ κατενάτσιο στο πρόγραμμα, αξιοποιώντας οποιαδήποτε πρόφαση για να μην πέσει χέρι στην συντήρηση ενός ανύπαρκτου κράτους και να συνεχιστούν οι φορολογικές επιδρομές επί δικαίων και αδίκων;
Κάθε κοινωνικός οργανισμός περνά την φάση της ακμής και της παρακμής του. Το διάστημα που θα καλύψει η πρώτη φάση εξαρτάται από τη προωθητική δύναμη που κρύβει μέσα της η αρχική ώθηση. Στην περίπτωση της Δημοκρατικής Αριστεράς, η δύναμη αυτή ήταν ασθενής εξ αρχής. Περιορίστηκε στο κληρονομικό χάρισμα και όχι στην συνέργεια των προθύμων, που ήσαν πολλοί και πολλές στην αφετηρία. Αγνοήθηκαν.
Ήδη μετά την στήριξη Καμίνη Μπουτάρη φάνηκε η ανανεωτική δύναμη να σβύνει. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έσβησε μέρος της ενοχής για τις δεύτερες εκλογές και έδωσε ελπίδα για μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις και δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών. Πράγματα που αμέσως σχεδόν διαψεύστηκαν (με την επιλογή ήδη των σχετικών προσώπων).
Σήμερα τρεμοσβύνουν κάποια φωτάκια κυρίως χάρη στους χιλιάδες αξιόλογους ανθρώπους που παραμένουν, βαθειά προβληματισμένοι για πολλά πράγματα, στην "περιοχή".
Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι πιο απλά. Ποτέ ο χώρος αυτός δεν προχώρησε με την δημοκρατία, την διαφάνεια και την νοοτροπία ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Στηρίχτηκε στην "χαρισματικότητα" των ηγετών του και την στήριξη των ψήφων έναντι μαζικών διορισμών κυρίως των περιθωριοιποιημένων λόγω φρονημάτων, αριστερών. Όλα αυτά έχουν τελειώσει. Κι ο Ευ.Βενιζέλος δεν πείθει ούτε για την δημοκρατικότητά του, ούτε για την διαφάνεια ούτε για την μη πελατειακή του συγκρότηση, ιστορία και πολιτική - μάλλον για τα αντίθετα. Έτσι μένει στο προσκήνιο, όπως και ο "αντίπαλός" του για το χρίσμα του Πάπα της κεντροαριστεράς Φ. Κουβέλης, απλά για όσο δεν υπάρχει εναλλακτική.
Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για το νανούρισμα των ζωντανών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων στο όνειρο της περχόμενης "νέας ελληνικής κεντροαριιστεράς". Όνειρα γλυκά...
