Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Επίλογος (;)





Αν ισχύουν τα όσα γράφτηκαν χθες το βράδυ, ότι δηλαδή ο επόμενος πρωθυπουργός θα επιλεγεί από τις τάξεις των φθαρμένων διαχρονικών χειροκροτητών του ΠΑΣΟΚ (ο ένας εκ των οποίων, και τωρινός πρόεδρος της Βουλής κ. Πετσάλνικος, ευθύνεται και για την υπογραφή του νόμου περί ευθύνης υπουργών ως Υπ. Δικαιοσύνης, όπως πολύ εύστοχα υπενθυμίζει φίλος στο διαδίκτυο), τότε μιλάμε για την ολοκλήρωση της τραγωδίας με τη σφραγίδα αυτού που τη δημιούργησε: του βαθέως κράτους, του ξεφτισμένου πολιτικού προσωπικού της μεταπολίτευσης. Σύμφωνα με τις ενδείξεις, η λύση του τεχνοκράτη Παπαδήμου εμποδίστηκε από τον Βενιζέλο και το Σαμαρά, τους κατεξοχήν δηλαδή εκφραστές του κεντρώου και δεξιού λαϊκισμού: ο ένας, μάστορας της ρητορείας και της κωλοτούμπας, διακεκριμένο μέλος του εκκλησιαστικο-πολιτικού συμπλέγματος της συμπρωτεύουσας και διαρκής δελφίνος παρά το αποτυχημένο πέρασμά του από σειρά υπουργείων (το «παρά» ακούγεται αστείο εδώ  λες και έχει καμία σχέση!), και ο άλλος, κήρυκας του εθνοκάπηλου λαϊκισμού, απολογητής του καραμανλισμού (του νεώτερου), υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για την επιβάρυνση της χώρας με το πρόβλημα των Σκοπίων και αυτός που διόριζε τη μισή Μεσσηνία στο Δημόσιο σε κάθε του πέρασμα από υπουργείο.

Το κατεστημένο στο χώρο της Αριστεράς, όχι μόνο το πολιτικό αλλά και το δημοσιογραφικό, πολιτισμικό κλπ, συμπεριλαμβανομένων και των πιο αξιόλογων κομματιών του, απέτυχε να διαχωρίσει φίλους και εχθρούς, να αναγνωρίσει τα διακυβεύματα της εποχής και να κάνει τις απαραίτητες συμμαχίες για να αλλάξει ένα σύστημα για το οποίο ακόμα και ο «συστημικός» Παπαδήμος θεωρείται απειλή. Έτσι, ο μόνος χώρος στη που χώρα μας που έχει κουλτούρα πολιτικής παρέμβασης και κινημάτων είναι τώρα ανίκανος να παρέμβει στις εξελίξεις και να εκφράσει κάτι που θα μπορούσε να ενώσει πλατιές λαϊκές μάζες, όπως το αίτημα για αποφυγή της χρεοκοπίας, παραμονή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή τροχιά, και να μην πάνε χαμένες οι θυσίες που έγιναν και θα συνεχίσουν (με οποιοδήποτε σενάριο) να γίνονται.

Ταυτοχρόνως, ο σκεπτόμενος κόσμος του Κέντρου και της Δεξιάς ταλανίζεται από το πρόβλημα που είχε σε όλη τη μεταπολίτευση: δεν μπόρεσε να απεμπλακεί από το σύστημα του δικομματισμού, αντιθέτως ταλαντευόταν σαν το εκκρεμές από τον έναν στον άλλο, πάντα με ελπίδες εκσυγχρονισμού που (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αποδεικνύονταν άστοχες. Έτσι, όσο και αν του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και μόνο που τίθεται το ερώτημα Παπαδήμος ή Πετσάλνικος, δεν έχει καμία απολύτως οργανωτική δυνατότητα παρέμβασης έξω από το μαντρί των κομματικών μηχανισμών που σήμερα ολοκληρώνουν τη διαχρονική τους προδοσία.

Όσο τα δανεικά εξαπάτησαν την Κεντρο(+)αριστερά ώστε να νομίζει ότι κάποια στιγμή πλησιάσαμε στο σοσιαλιστικό όνειρο (ή, τουλάχιστον, ότι υπάρχουν στην Ελλάδα σοσιαλιστικές κατακτήσεις που αξίζει να προστατευθούν), άλλο τόσο εξαπάτησαν τη σκεπτόμενη Κεντρο(+)δεξιά στο να θεωρεί ότι παρά τις πολιτικές αστοχίες ο εκσυγχρονισμός περπατάει επαρκώς. Σε αυτά τα δύο χρόνια της κρίσης οι έλλογες δυνάμεις αυτών των χώρων απέτυχαν να έρθουν σε επικοινωνία και να βάλουν τις βάσεις ενός κινήματος που θα τους επέτρεπε να ξεπεράσουν τις διαχρονικές τους αδυναμίες και να εκφράσουν ευρύτερες λαϊκές μάζες.

Χθες τη νύχτα, μετά τη διαρροή των παραπάνω ειδήσεων, κάποιος σε μία ομάδα στο διαδίκτυο κάλεσε σε άμεση συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Πήγαν δώδεκα άτομα. Ακόμα και έτσι, ήταν τουλάχιστον η επισήμανση μιας απουσίας, σπονδή στο κενοτάφιο ενός κινήματος που θα έπρεπε σήμερα να βιώνει ρωμαλέα νεότητα αλλά η τύχη του αγνοείται. Ίσως, λέω ίσως, να μην έχουν τελειώσει όλα  και να έχουμε ακόμα μερικές ώρες ή μέρες για να συνεννοηθούν μεταξύ τους οι πανταχόθεν έλλογες δυνάμεις, να ξεσηκώσουν το λαό και να χαλάσουν τα σχέδια στους πολιτικούς που ποτέ δεν ασχολήθηκαν με το πατριωτικό τους καθήκον.

7 σχόλια:

  1. Δεν μπορούν να ξεπεράσουν αυτό που ήταν και είναι.
    Διαχρονικά πολιτικά ανεπαρκείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σπίθα μου, έτσι είναι όσο αφορά τις δυνάμεις του δικομματισμού. Αλλά γιατί να είναι έτσι και για εμάς; Γιατί να μην μπορούμε να δούμε το δάσος, και να μην υπάρχει μία πρωτοβουλία για συνεννόηση ανάμεσα στις έλλογες δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροδεξιάς που θα αμφισβητήσει τη δυνατότητα του Βενιζέλου και του Σαμαρά να ανακατεύουν την τράπουλα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγκυλώσεις και απολυτότητες, Πολυβώτη.

    (Σχόλιο μου)

    Βιώνουμε μια παγκόσμια συστημική κρίση. Είμαστε ένας αδύναμος κρίκος με ισχνή διαπραγματευτική ισχύ.

    Βρεθήκαμε σε ακόμη δυσχερέστερη θέση από διαχρονικές παθογένειες, αλλά και από μια σειρά λανθασμένων πολιτικών επλογών των τελευταίων κυβερνήσεων ( και όχι μόνο, βέβαια)
    Κινδυνεύουν, χώρες, κοινωνίες, άνθρωποι.
    Δυστυχώς, σε οποιαδήποτε πολιτική τοποθέτηση στην παρούσα συγκυρία είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν οι λεγόμενες "παράπλευρες απώλειες". Αλλά οι κοινωνίες και οι άνθρωποι δεν μπορούν να λογισθούν, αβασάνιστα, ως παράπλευρες απώλειες σε καμία περίπτωση.

    - Η ψήφος ανοχής σε μία κυβέρνηση που θα έχει δεδομένες εντολές καθορισμένες από λογιστικές και μόνο παραμέτρους θα είναι καταστροφική για την κοινωνία.

    - Η αποστασιοποίηση από τα δρώμενα, καταγγέλλοντας τα συμβάντα και τις πολιτικές διεργασίες συνιστούν μία "εύκολη" πολιτική θέση, αλλά αφήνει το πεδίο ελεύθερο σε πολιτικές που έχουν αποδειχτεί ανεπαρκείς και βλαπτικές.

    Ωε εκ τούτου, δεν υπάρχει καμία απόλυτη και ολιστική πολιτική λύση, δεν υπάρχει αυτήν την δεδομένη στιγμή η απόλυτη πολιτική θέση που θα μας οδηγήσει σε βιώσιμες κοινωνικές λύσεις μετά βεβαιότητος.

    Αν αποδεχτούμε, ότι υπάρχουν και προβλήματα που δεν λύνονται, (ενίοτε) τότε πιθανόν:

    -να μην κατηγορούμε, έτσι αβασάνιστα ψύχραιμες απόψεις,

    -να μην περιθωριοποιούμε την νηφάλια πολιτική σκέψη,

    -να μην παραβλέπουμε τα πολιτικά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά ούτε και πολιτικές θέσεις προσώπων και κομμάτων απέναντι σ´ αυτά.

    Τα αναθέματα και οι αλληλοκατηγορίες δεν θα δώσουν καμία λύση, έτσι και αλλιώς.

    Η αναζήτηση νέων συμπεριφορών και η επανεξέταση των νέων δεδομένων ίσως (ναι, ΙΣΩΣ, γιατί όλα είναι πολύ δυσκολα, πλέον, εδώ που φτάσαμε) βοηθήσει σε κάποιες ανεκτές προς το παρόν λύσεις, γιατί το μέλλον είναι πολύ δύσκολο και δυσοίωνο.

    http://www.ananeotiki.gr/el/readText.asp?textID=6325&anchor=3284#3284

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αν είναι αναγκαίο να βρεθεί ένας κοινός τόπος, μία προγραμματική αρχή (μακροπρόθεσμη ή μεσοπρόθεσμη) τότε, το Δ.Ν.Τ. πρέπει να αποχωρήσει από την Ευρώπη.

    Αυτό αποτελεί, ίσως, ένα νέο αίτημα και προυπόθεση, αν θέλουμε να εξακολοθούμε να πιστεύουμε σε έναν ειλικρινή ευρωπαϊσμό και σε μια Ευρώπη που έχει χάσει τον αρχικό της προσανατολισμό.

    Αυτή είναι η άποψή μου, (η ταπεινή..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σπίθα, φοβάμαι ότι το ευρωπαϊκό πρόβλημα γίνεται όλο και περισσότερο ασύνδετο από το ελληνικό· και αυτό διότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε απ' έξω πριν η ευρωζώνη φτάσει στο σημείο να αντικρύσει κατάματα τις αντιφάσεις της. Έτσι, ο κοινός τόπος που προτείνεις μου φαίνεται εκτός θέματος αυτή τη στιγμή.

    Από την άλλη, μία καλή «αστική» λύση δε δοκιμάστηκε, για να δούμε τα αποτελέσματα. Δε δοκιμάστηκε διότι τορπιλίστικε από το πολιτικό προσωπικό του βαθέως κράτους. Αν είχαμε την πορεία της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας θα μπορούσαμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι σήμερα. Ίσως ακόμη να υπάρχει μία μικρή δυνατότητα να μην πεταχτούμε έξω από το τρένο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν ξέρω, Πολυβώτη, ίσως να έχεις δίκιο.
    Η ευρωζώνη τείνει σε αδιέξοδες καταστάσεις, όντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το παραπάνω που πρότεινα, ίσως να μπορούσε να αποτελέσει ένα κοινό τόπο για όλα τα κόμματα της αριστεράς αλλά και άλλες κοινωνικές ομάδες.

    Απ'αυτήν την άποψη το θέτω, επειδή αναφέρεις τι κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Politics, math and more...

Ένα ιστολόγιο.