Για την ενότητα μεταρρυθμιστικών δυνάμεων: η απάντηση της ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ

Η διαχειριστική ομάδα της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς απηύθυνε σε διάφορα κόμματα, ομάδες και πολιτικούς τα παρακάτω ερωτήματα. Μετά τους Οικολόγους Πράσινους, λάβαμε απάντηση και από τη ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, την οποία δημοσιεύω:

Από το Νίκο Χαραλάμπους, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας:
1) Επιδιώξατε την κοινή κάθοδο στις εκλογές δυνάμεων που επιδιώκουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις, και ποιών; 
 
Ναι, με τη Δημοκρατική Συμμαχία, τη Δημιουργία Ξανά και τη Δράση.

2) Για ποιο λόγο δεν επετεύχθη η κοινή κάθοδος; Ποιος ευθύνεται γι' αυτό;  

Σήμερα που μιλάμε το θέμα δεν έχει κλείσει. Αν δεν επιτευχθεί συμφωνία θα είναι γιατί η Δράση και η Φιλελεύθερη Συμμαχία α) δεν έχουν πεισθεί πως κάποια άλλη ομάδα θα βοηθήσει παρά θα εμποδίσει με την πολιτική της την είσοδό μας στη Βουλή, και β) δεν έχουν πεισθεί πως κάποια άλλη ομάδα θέλει την "πολιτική" συμφωνία αρχών πάνω στην οποία στηρίχθηκε η συνεργασία των δύο αυτών κομμάτων μας.

3) Επιγραμματικά αλλά συγκεκριμένα, δώστε μας πέντε παραδείγματα μεταρρυθμίσεων που θα υποστηρίζατε.
 
α) Αποκρατικοποίηση κάθε Δημόσιας Επιχείρησης (ΔΕΚΟ)
β) Ανοιγμα κλειστών επαγγελμάτων
γ) Μείωση των φόρων και δραστική απλοποίηση του φορολογικού συστήματος (να εξεταστεί και ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής)
δ) Κατάργηση της πολυνομίας και της γραφειοκρατείας που εμποδίζουν την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.
ε) Να επιτραπεί η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων

Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι υπάρχουν και αιτήματα του πολιτικού φιλελευθερισμού τα οποία θα ωφελούσαν και την οικονομία όπως ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους και η αποποινικοποίηση των τοξικοεξαρτηκών και άλλων ουσιών.

Ενισχύοντας το άβατο του ακροδεξιού εξτρεμισμού

Από το Αντίφωνο του Κωστή Παπαϊωάννου.

Ανακοίνωση της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Σε μία εξαιρετικά δύσκολη κοινωνική συγκυρία και με εμφανή πλέον την τάση ο ακροδεξιός και ρατσιστικός λόγος να γίνεται ολοένα και περισσότερο λόγος της κεντρικής πολιτικής σκηνής, η απόφαση του Δημάρχου της Αθήνας να ζητήσει τη γνώμη της Αστυνομίας για τη διεξαγωγή αντιρατσιστικών εκδηλώσεων στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα το Σάββατο 17/03 δημιουργεί έντονες ανησυχίες. Πολλώ δε μάλλον, όταν η γνώμη της Αστυνομίας καταλήγει στην απόφαση του Δημάρχου για μη παροχή ρεύματος στους διοργανωτές της εκδήλωσης λόγω φόβου επεισοδίων.

Διαπιστώνεται εδώ το εξής παράδοξο: Αντί ο Δήμος να απαιτεί από την Αστυνομία τη διαφύλαξη μίας ειρηνικής εκδήλωσης που θα διεξαχθεί σε δημόσιο χώρο, ώστε να διασφαλιστεί η απόλαυση ενός συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος όπως αυτό της συνάθροισης, απαγορεύει τη νόμιμη συνάθροιση επειδή η Αστυνομία αδρανεί, αδιαφορεί ή απλώς αδυνατεί να θέσει υπό έλεγχο τις εκτός κάθε ελέγχου –προφανώς- και νομιμότητας δράσεις ρατσιστικών, ναζιστικών ή απλώς τραμπούκικων ομάδων και «πολιτοφυλακών» που ανενόχλητες τα τελευταία χρόνια φτιάξανε το δικό τους άβατο στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα. Η απόφαση του Δημάρχου συνιστά ένα βήμα στην ενίσχυση αυτού του άβατου.

Η οπισθοχώρηση συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων και η σύστοιχη επέλαση παράνομων ομάδων βίας που μας επιβάλλουν την τάξη θα έπρεπε να έχει θέσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας αλλά και την κοινωνία σε συναγερμό. Η παραδοχή της Πατριωτικής Πολιτοφυλακής ότι «εκπαιδεύεται στα βουνά για να προστατεύσει τις οικογένειές της» θα ήταν γκροτέσκα εάν δεν συνέπιπτε με την σταδιακή συρρίκνωση του δημόσιου χώρου, την αύξηση της εγκληματικότητας και την ακροδεξιά στροφή του δημόσιου πολιτικού λόγου. Όταν μία Πολιτεία εκχωρεί –ή έστω ανέχεται– την τήρηση της ασφάλειας των πολιτών της σε «πολιτοφύλακες», πολύ σύντομα, αυτός που θα μας χτυπάει την πόρτα το πρωί δεν θα είναι ο γαλατάς.

Για την ενότητα μεταρρυθμιστικών δυνάμεων: η απάντηση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ

Η διαχειριστική ομάδα της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς απηύθυνε σε διάφορα κόμματα, ομάδες και πολιτικούς τα παρακάτω ερωτήματα. Δημοσιεύω την απάντηση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, και θα δημοσιεύσω και τις υπόλοιπες όταν (εάν) έρθουν:

1. Επιδιώξατε την κοινή κάθοδο στις εκλογές δυνάμεων που επιδιώκουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις, και ποιων δυνάμεων;
2. Για ποιο λόγο δεν επετεύχθη η κοινή κάθοδος; Ποιος ευθύνεται γι' αυτό; 
3. Επιγραμματικά αλλά συγκεκριμένα, δώστε μας πέντε παραδείγματα μεταρρυθμίσεων που θα υποστηρίζατε. 

Αναμένουμε επώνυμες και υπεύθυνες απαντήσεις, ώστε να γνωρίζει κάθε μέλος μας από αρμόδια χείλη κι όχι από εικασίες και παραπληροφόρηση τι ακριβώς έχει πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής στο κεφάλαιο «ενότητα μεταρρυθμιστικών δυνάμεων» και στο κεφάλαιο «βασικές μεταρρυθμιστικές προτάσεις». Ευχαριστούμε για την επικοινωνία. 


Από τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, επικεφαλής (μαζί με την Ιωάννα Κοντούλη) της προεκλογικής εκστρατείας των ΟΠ:

1) Επιδιώξατε την κοινή κάθοδο στις εκλογές δυνάμεων που επιδιώκουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις, και ποιών; 
 
Οι Οικολόγοι Πράσινοι επιδιώκουμε μεταρρυθμίσεις προσανατολισμένες στην ταυτόχρονη αντιμετώπιση τόσο της οικονομικής, όσο και της κοινωνικής και περιβαλλοντικής κρίσης. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι επίσημες εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/klima/results.aspx υπολογίζουν για τη χώρα μας το κόστος της κλιματικής αλλαγής στα 700 δις ευρώ, ποσό διπλάσιο από το σύνολο του χρέους προ PSI.
Η ιδιαίτερη αυτή οπτική, παράλληλα με την εκτίμηση του πράσινου κινήματος ότι το Μνημόνιο δεν αποτελεί μηχανισμό εξυγίανσης, είναι λογικό να μας διαχωρίζει από τις δυνάμεις που δίνουν απόλυτη προτεραιότητα είτε στην οικονομική είτε στην κοινωνική διάσταση.
Επιδιώκουμε λοιπόν μαζί τους ανοικτό προγραμματικό διάλογο για θεματικές πλειοψηφίες, και όχι κοινή εκλογική κάθοδο. Από την πλευρά μας, τέτοιες πρωτοβουλίες διαλόγου έχουμε αναλάβει προς τη Δημοκρατική Αριστερά http://goo.gl/hu3PW και προς τη Δράση http://goo.gl/B0AWt, με συγκεκριμένη θεματολογία.

2) Για ποιο λόγο δεν επετεύχθη η κοινή κάθοδος; Ποιος ευθύνεται γι' αυτό;  

(βλ. προηγούμενη απάντηση)

3) Επιγραμματικά αλλά συγκεκριμένα, δώστε μας πέντε παραδείγματα μεταρρυθμίσεων που θα υποστηρίζατε.
 
Ενδεικτικά, συγκεκριμένες προτάσεις μεταρρυθμίσεων έχουμε καταθέσει για την κάθαρση www.goo.gl/PtTYp, τη διαφάνεια http://goo.gl/9kjuu, την εξυγίανση του ΟΣΕ goo.gl/rHVDL, το φορολογικό σύστημα και τη σύνδεσή του με την πραγματική οικονομία www.goo.gl/zmw0J, τον ανασχεδιασμό του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος http://goo.gl/AYr4K, τις αλλαγές στους ελληνικούς πολιτικούς θεσμούς www.goo.gl/7Efxh, την κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική και τη θεσμική μεταρρύθμιση της ευρωζώνης goo.gl/fCwDY.

Τάσος Αλιφέρης (1951-2012)

Ο άνθρωπος που έδειξε τι θα πει να είσαι Δήμαρχος ενός μικρού νησιού με Δ κεφαλαίο. Που τα γειτονικά νησιά μόνο να ζηλέψουν μπορούσαν. Τον θυμάμαι όταν κατέβηκε αυτοπροσώπως στο λιμάνι να καλωσορίσει εμάς, μια μικρή ομάδα είκοσι επισκεπτών από τη Νίσυρο που είχε ναυλώσει ένα καραβάκι για να επισκεφτεί την Τήλο. Και βέβαια, όλη η Ελλάδα θα τον θυμάται για τις μάχες του για ισότητα στο γάμο. Εύχομαι στους Τηλιακούς να διατηρήσουν την κληρονομιά του και να μην αφήσουν τα δημοτικά τους πράγματα να κατρακυλήσουν προς την αφερεγγυότητα και τους φατριασμούς που μαστίζουν άλλους, παρόμοιους τόπους.

(Εδώ ο αποχαιρετισμός από την ιστοσελίδα του Δήμου Τήλου, κλικ στη φωτογραφία για μια πιο αναλυτική βιογραφία από την Αυγή.)

Μια ιστορική γκάφα της Αριστεράς

Ο Μηχανισμός Σταθερότητας, η Ελλάδα και η Ευρώπη της αλληλεγγύης


Των Jean-Paul Besset, Daniel Cohn-Bendit, Alain Lipietz, Yann Moulier Boutang, Shahin Vallee. 

Αναδημοσίευση από ΤΑ ΝΕΑ. (Συντομευμένη* μετάφραση από την Le Monde.)

Οι βουλευτές της γαλλικής Αριστεράς και των οικολόγων διέπραξαν στην Εθνοσυνέλευση στις 21 Φεβρουαρίου μια ιστορική γκάφα: επέλεξαν να αντιταχθούν ή να απόσχουν κατά την ψηφοφορία για την επικύρωση της συνθήκης που δημιουργεί ένα εργαλείο αλληλεγγύης προς τις χώρες της ευρωζώνης που δεν μπορούν πλέον να δανειστούν, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ).

Από το 2010 οι Πράσινοι και οι Σοσιαλιστές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έδωσαν μάχη για να υπάρξει ένας τέτοιος μηχανισμός. Αυτή η αλληλεγγύη δεν είναι μόνο θέμα γενναιοδωρίας, αλλά και καλώς εννοούμενου συμφέροντος. Η χρεοκοπία ενός ευρωπαϊκού κράτους θα επέφερε τη χρεοκοπία των τραπεζών μας, που κατέχουν τις οικονομίες μας, τους μισθούς μας• και αν οι καταθέτες αποζημιωθούν, αυτό θα γίνει με τους δικούς μας φόρους. Η δημιουργία του ΕΜΣ είναι ένα πρώτο βήμα προς μια ομοσπονδιακή Ευρώπη με δικό της υπουργείο Οικονομικών και προϋπολογισμό.

Η μη ύπαρξη του ΕΜΣ είναι ένας παραλογισμός, τον οποίο είχαμε καταγγείλει ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), η οποία εμπόδιζε την αλληλεγγύη: η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είχε το δικαίωμα να βοηθά τα μέλη της που αντιμετωπίζουν δυσκολίες! Ετσι, εδώ και τρία χρόνια παιδευόμαστε για να βοηθήσουμε την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, μειώνοντας λίγο λίγο την εχθρότητα των «λαϊκισμών των πλουσίων» της Ευρώπης του Βορρά, που δεν έτρεφαν παρά περιφρόνηση γι' αυτές τις χώρες που είναι «ανίκανες να διαχειριστούν τον προϋπολογισμό τους». Βεβαίως καταγγείλαμε τα λάθη των ηγετικών τάξεων των χωρών αυτών. Ωστόσο ουδέποτε αγνοήσαμε το ότι οι ευθύνες είναι μοιρασμένες σε όλη την Ευρώπη.

Επειτα από τρία χρόνια διαπραγματεύσεις με τις πιο «εγωιστικές» κυβερνήσεις, έχουμε έναν μηχανισμό, βεβαιότατα ατελή εφόσον είναι προϊόν συμβιβασμού, ο οποίος όμως στέκει: ένα ταμείο αλληλεγγύης, που δανείζεται στη θέση όσων χωρών έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία στις διεθνείς αγορές, με την εγγύηση όλης της Ευρώπης. Αλλά τη στιγμή της ψήφου οι δημαγωγοί αρνούνται τη δημιουργία του ΕΜΣ. «Ναι», λένε, «είμαστε αλληλέγγυοι με τους Ελληνες, θέλουμε έναν ΕΜΣ, αλλά όχι αυτόν εδώ». Συνεπώς, καθώς αυτός ο πραγματικός ΕΜΣ είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού, είναι σαν να λένε ότι δεν θέλουν καθόλου ΕΜΣ και κάθε χώρα ας τα βγάλει πέρα μόνη της...

Ορισμένοι επικρίνουν τον ΕΜΣ ως μια νέα τεχνοκρατική δομή, ανεύθυνη ενώπιον των πολιτικών οργάνων. Ε, όχι! Οι κυβερνήτες του ΕΜΣ θα είναι οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών-μελών, οι διοικητές θα διορίζονται από αυτούς και θα μπορούν «να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή» και η διεύθυνσή του θα είναι πολιτική.

Αλλοι καταφέρονται εναντίον της στάθμισης της συμμετοχής στις αποφάσεις και στις υποχρεώσεις: θα είναι ανάλογη με το μερίδιο μιας χώρας στο ΑΕΠ της ευρωζώνης. Θα προτιμούσαν να είναι ανάλογη με τον πληθυσμό; Είναι θεμιτό τα διαρθρωτικά κεφάλαια που μεταβιβάζονται κάθε χρόνο σε κάποιο από τα μέλη της να ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο. Εδώ όμως μιλάμε για άλλο πράγμα: για τις εγγυήσεις που η Ευρώπη μπορεί να προσφέρει σε έναν δανειστή προς όφελος κάποιου δικού της. Και η απαιτούμενη αλληλεγγύη πρέπει να είναι ανάλογη της δυνατότητας που έχει καθένας να σπεύδει σε βοήθεια του γείτονα.

Επικρίσεις διατυπώνονται, τέλος, κατά του άρθρου 12: για να επωφεληθείς από το αμοιβαίο δάνειο πρέπει να αποδεχθείς όρους, η διαπραγμάτευση των οποίων θα γίνεται κατά περίπτωση. Και εδώ εμφανίζεται η τραγική εικόνα της Ελλάδας. Αλλά ας είμαστε σαφείς: το πρόβλημα δεν είναι ότι, όταν δανείζεστε στη θέση του γείτονά σας, του ζητάτε να πάρει μέτρα για να μπορέσει να σας επιστρέψει τα χρήματα. Αν δεν το κάνετε, δεν θα μπορείτε να δανειστείτε εσείς οι ίδιοι! Το αληθινό πρόβλημα είναι ο τύπος του προτεινόμενου «σχεδίου εξυγίανσης». Και αυτό δεν υπάρχει στη συνθήκη, αποτελεί αντικείμενο αγώνα... Οπως η πλειονότητα του ελληνικού λαού, που εκτιμά την αλληλεγγύη της ευρωζώνης αλλά είναι εχθρική στο θηριώδες σχέδιο που του επιβάλλει η τρόικα, είμαστε υπέρ των προϋποθέσεων αλλά όχι αυτών που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στη συνθήκη του ΕΜΣ.

Ο Jean-Paul Besset είναι ευρωβουλευτής του σχηματισμού Ευρώπη Οικολογία - Οι Πράσινοι. Ο Daniel Cohn-Bendit, συμπρόεδρος της ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο. Ο Alain Lipietz, οικονομολόγος. Ο Yann Moulier Boutang, οικονομολόγος. Και ο Shahin Vallée, οικονομολόγος. 

*ΣΣ: Δεν είναι γελοίο η ελληνική εφημερίδα να μη βρίσκει χώρο για να δημοσιεύσει ολόκληρο ένα τέτοιο σημαντικό άρθρο;