Συν και πλην για τη Δημοκρατική Αριστερά.

Μετά από μερικούς μήνες αυτόνομης παρουσίας της ΔΑ, έχουμε και λέμε:

ΣΥΝ: Το timing. Δε θα υπήρχε τίποτα πιο εκνευριστικό από το να ήταν ακόμα η Ανανεωτική Πτέρυγα στο Συνασπισμό και να χρεωνόταν για άλλη μια φορά τις τραγικές αποτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ. Φεύγοντας, τους άφησε να αλληλοσπαράζονται σε ένα θέατρο που, αν έχεις έντονη την αίσθηση του μαύρου χιούμορ, μπορεί να βρεις διασκεδαστικό.

ΣΥΝ: Οι θέσεις. Το πιο βαρετό θα ήταν αποχωρώντας να την κατέτρυχε η αγωνία πώς θα παρουσιαστεί ως αριστερή· αντί γι' αυτό, βλέπουμε ένα σχήμα που φαίνεται διατεθειμένο να επαναδιαπραγματευτεί και να επικαιροποιήσει την έννοια της Αριστεράς, χωρίς παρωπίδες και κοιτώντας κατάματα την πραγματικότητα.

ΣΥΝ: Οι πρωτοβουλίες. Αναφέρομαι στις δημοτικές εκλογές, όπου συνειδητοποίησε τι θα πει και τι προϋποθέτει η πραγματική αλλαγή, και ανάγκασε και το ΠΑΣΟΚ να την υιοθετήσει. (Θυμίζω στους διάφορους «αριστερούς» ότι επί Αλαβάνου αυτό το έλεγαν μεγάλη νίκη - ακόμα ακούμε για «τη γενιά του άρθρου 16» - ενώ τώρα μας έχουν ζαλίσει στην κλαψομουνίαση.)

ΠΛΗΝ: Η αγοραφοβία - ως προς τα μέλη. Θα περίμενε κανείς από την πρώτη μέρα το νέο σχήμα, που φιλοδοξεί να βρίσκεται πολύ πιο κοντά στις αγωνίες και τα προβλήματα του μέσου ανθρώπου από την παραδοσιακή Αριστερά, να άνοιγε τις πόρτες του από την πρώτη μέρα και να έλεγε «περάστε κόσμε». Ακόμα περιμένω να δω μία τέτοια πρόσκληση, έστω στην ιστοσελίδα, ενώ αντιθέτως μου δίνεται η εντύπωση ότι η εγγραφή μελών γίνεται με «προσκλήσεις» οι οποίες, προφανώς, διακινούνται από και προς τις παλιές καραβάνες της «Ανανέωσης».

ΠΛΗΝ: Η αγοραφοβία - ως προς τα κινήματα. Διακηρύξαμε (γιατί;) ότι δε θα ανεβάζαμε ποτέ πανώ στην Ακρόπολη, δε φαίνεται να ασχολούμαστε και να ενθαρρύνουμε κινήματα πολιτών και νεολαίας, και έτσι δεν αμφισβητούμε τον μιντιακό τρόπο άσκησης πολιτικής. Εκτός από την ιδιαίτερη πίκρα που νιώθεις όταν επιβεβαιώνονται κατηγορίες των αντιπάλων σου, αναρωτιέμαι, δε διδαχτήκαμε τίποτα από την (πρόσκαιρη, έστω) επιτυχία της εποχής του Αλαβάνου; Back to ΕΑΡ;

ΣΥΝ: Τα χαμηλά ποσοστά (ναι, συν!). Διότι όσοι περίμεναν ότι «υπάρχει χώρος» μεταξύ ΠΑΣΟΚ και αριστεράς που θα καλύπταμε, θα αναγκαστούν (ελπίζω!) να αναγνωρίσουν ότι κανένας χώρος δεν «υπάρχει» αλλά πρέπει να τον δημιουργήσεις. Και για να δημιουργήσεις χώρο πρέπει να δημιουργήσεις γεγονότα - αυτό συνδέεται και με το προηγούμενο. Άντε λίγος ακτιβισμός, ρε παιδιά, μέχρι πότε θα εκφράζουμε τις διαφωνίες μας με την κυβέρνηση και με την υπόλοιπη Αριστερά διακριτικά;

ΠΛΗΝ: Η προσωπική μου συνεισφορά στο εγχείρημα: μηδέν. Όχι έκπληξη, ίσως, αλλά σίγουρα στα πλην (για εμένα).

Τελειώνοντας, δύο προφανείς διαπιστώσεις: 1) Είναι ακόμα αρχή, και εύχομαι καλή τύχη και πορεία. 2) Μ'όλη μου την κριτική, εδώ «την ψάχνω». Πού αλλού;