Μαύρο στην Ντόρα Μητσοτάκη!

«Ενθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι κυοφορούνται και αναμένονται εξελίξεις στο χώρο της κεντροδεξιάς, ενώ είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν και στο χώρο του ΠΑΣΟΚ...»
Δ. Χατζησωκράτης, άρθρο στο Παρόν.


Με το παραπάνω απόσπασμα, σε ένα άρθρο τιτλοφορούμενο «Να αφουγκραστούμε το λευκό, άκυρο και την αποχή» (δηλαδή να γλείψουμε τα αυτιά όσων απείχαν, όπως έχουν κάνει ήδη όλες οι πολιτικές παρατάξεις και οι περισσότεροι αρθρογράφοι των ΜΜΕ), ο Δ. Χατζησωκράτης της Δημοκρατικής Αριστεράς καλωσορίζει το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη (Μητσοτάκη).

Της πολιτικού που υπάρχει μόνο ως κόρη του αρχιερέα της διαπλοκής και χήρα του άτυχου Παύλου Μπακογιάννη, που διετέλεσε Δήμαρχος Αθηναίων και υπουργός (μεταξύ άλλων, Υπουργός Εξωτερικών) με παροιμιώδη επιτυχία, της οποίας ο νυν σύζυγος, εφοπλιστής, λύνει και δένει στο χώρο του αθλητισμού, και ο κουμπάρος, επίσης εφοπλιστής, εκτός από ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού κατέχει και το 25% των μετοχών του ΣΚΑΪ, που την αβαντάρει συστηματικά. Που η οικογένειά της βρίσκεται πίσω από όποια πέτρα του σκανδάλου Ζήμενς και αν σηκώσεις, και γι' αυτό εξάλλου άφησε, ως υπουργός Εξωτερικών, τον κ. Καραβέλα να διαφύγει. Που έχει μαζέψει (ή θα μαζέψει) τη σάρα και τη μάρα στο νέο κόμμα της, από Μαρκογιαννάκηδες μέχρι τον ακροδεξιό Βορίδη, όλα βεβαίως υπό την επένδυση ενός μοντέρνου, φιλελεύθερου προσωπείου που έντεχνα συντηρείται από τα φιλικά της ΜΜΕ.

Χίλιες φορές, λοιπόν, Αντώνης Σαμαράς, ο άνθρωπος που είναι παλαιοκομματικός δεξιός και το λέει, που έχει διορίσει τη μισή Μεσσηνία και δεν το κρύβει, που έχει ακραίες απόψεις στα εθνικά θέματα και διασυνδέσεις με τους κύκλους του Δικτύου 21 και όλοι το ξέρουν. Το κόμμα της Ντόρας μόνο αρνητικό ρόλο μπορεί να διαδραματίσει στην υπό εξέλιξη αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων, και η Δημοκρατική Αριστερά, ή οποιοσδήποτε σκεπτόμενος πολίτης, δεν έχει κανέναν λόγο να το χαιρετίζει. (Το μόνο που μπορεί κανείς να της αναγνωρίσει, κύριε Χατζησωκράτη, είναι ότι διαθέτει έτοιμη και πλήρη ιστοσελίδα από την ημέρα ίδρυσης του κόμματός της, ενώ εσείς ακόμη χρησιμοποιείτε την παλιά ιστοσελίδα της Ανανεωτικής Πτέρυγας.)

Η Ελλάδα αλλάζει! (αλλά άργησε...)

Στα τόσα που γράφτηκαν για τις εκλογές, θα προσθέσω μόνο λίγες σύντομες επισημάνσεις:

1. Κερδίζοντας μάχες δεν κερδίζεις απαραιτήτως τον πόλεμο, αλλά εν γένει οι μάχες έχουν μεγάλη σημασία για το προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Οι 600 παραπάνω ψήφοι του Μπουτάρη δημιουργούν μία τελείως διαφορετική κατάσταση για τη Θεσσαλονίκη και ολόκληρη την Ελλάδα, παρότι μπορούν να θεωρηθούν ως αποτέλεσμα της τύχης.
2. Η καλή, και ανατρεπτική ενός προϋπάρχοντος συστήματος, διοίκηση μπορεί ενίοτε να εμπεριέχει συγκρούσεις, αλλά σε καθημερινή βάση είναι μία βαρετή (για τον εξωτερικό παρατηρητή, τουλάχιστον) διαδικασία με όχι αμελητέες τεχνικές δυσκολίες. Έτσι, θα ήταν ίσως πιο συναρπαστικό από την άποψη των πολιτικών αντιπαραθέσεων εάν ο Κακλαμάνης εξακολουθούσε να είναι δήμαρχος. Ας μην περιμένουμε θαύματα ούτε από τον Καμίνη ούτε από κανέναν· όσοι ομνύουν στη σημασία των κινημάτων πρέπει να εστιάσουν την προσοχή τους στο εάν τα κινήματα διευκολύνονται ή όχι από τη διοίκηση στο να αναπτύξουν μία δημιουργική δράση, και όχι στο αν ο δήμαρχος από μόνος του καταφέρνει να λύσει προβλήματα που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να λύσει.
3. Γιατί τόσο πολλοί, μεταξύ αυτών και μερικοί εξαιρετικοί, αριστεροί αρθρογράφοι αρνούνται να δουν ότι η δύναμη της Αριστεράς είναι «εν τη διαιρέσει» και ότι η πρόσθεση ποσοστών όλων των αριστερών συνδυασμών είναι εξίσου αυθαίρετη με την πρόσθεση των ποσοστών του Αλαβάνου και της ΝΔ;
4. Το ΚΚΕ μπορεί να ήταν ο νικητής του πρώτου γύρου (όχι όσο φαίνεται, όμως, αν σκεφτεί ότι απλώς οι ψηφοφόροι του δεν απείχαν, πράγμα αναμενόμενο, και αυτό ανέβασε τα ποσοστά του λόγω της συνολικής αποχής), αλλά ήταν από τους μεγάλους ηττημένους του δεύτερου: η γραμμή «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας», ουσιαστικά γραμμή στήριξης της ΝΔ και του κατεστημένου των μεγάλων δήμων, δεν πέρασε. Για τους Πόντιους Πιλάτους του ΣΥΡΙΖΑ, του χώρου που παραδοσιακά έδινε βάρος στην τοπική αυτοδιοίκηση, τι να πω. Παραπέμπω μόνο στην τελευταία συνέντευξη του Αλέξη πριν τις εκλογές, που με τις ανοησίες που εκστομίζει δείχνει ότι έχει χάσει την μπάλα.
5. Οι αριστεροί δεν κινούνται λιγότερο στη λογική του τηλεοπτικού θεάματος από τους υπόλοιπους. Δύο συγκεκριμένα παραδείγματα: (α) Η σπουδή τους για το «μήνυμα» των αυτοδιοικητικών εκλογών, στο βωμό του οποίου ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν την τοπική αυτοδιοίκηση και τις πραγματικές συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένων όσων αισθάνθηκαν δικαιωμένοι για την απάθειά τους από το γεγονός, και μόνο, ότι κάποιοι θλιβεροί υπουργοί έτρεξαν να εμφανιστούν στις κάμερες δίπλα στον Μπουτάρη, ή ότι ο Αϊβαλιώτης του ΛΑΟΣ συνεχάρη το θείο του, δήμαρχο Ικαρίας. (β) Η απροθυμία τους να πανηγυρίσουν για την επιτυχία της Δημοκρατικής Αριστεράς να περάσει τη γραμμή της (αλλά, στην πραγματικότητα, επιτυχία μίας γενικότερης ανατρεπτικής διάθεσης του κόσμου) στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης, σε αντιπαραβολή με τους πανηγυρισμούς του παρελθόντος για την αντίστοιχη, αλλά επενδυμένη με πολύ επαναστατικό βερμπαλισμό, νίκη επί του άρθρου 16, μία νίκη η οποία επίσης προήλθε από την ικανότητα ενός κοινωνικού ρεύματος να αντιστρέψει την πολιτική ενός από τα κόμματα εξουσίας (του ΠΑΣΟΚ).
6. Γιατί να δίνεται τόση έμφαση στη μεγάλη αποχή, ακόμα και από τους καλύτερους αρθρογράφους; Για ορισμένους, βέβαια, είναι ο εύκολος τρόπος να στηρίξουν αυθαίρετα πολιτικά συμπεράσματα που τους βολεύουν, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει; Κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης η πολιτική «πούλαγε» διότι εκμεταλλευόταν ένα συλλογικό θυμικό που προερχόταν από την εποχή του εμφυλίου, καθώς και γενικευμένες πελατειακές σχέσεις. Τώρα που σταμάτησε να «πουλάει», υπάρχει ένα μεγάλο κοινό διαθέσιμο, το οποίο θα εκμεταλλευτεί όποιος παίξει καλύτερη μπάλα στο κέντρο του γηπέδου, από την άκρα Αριστερά μέχρι την Ακροδεξιά. («Κέντρο», εδώ, δε σημαίνει το συμβατικό πολιτικό κέντρο, αλλά την πολιτική αναμέτρηση γύρω από τα κεντρικά προβλήματα της εποχής· και βεβαίως οι περιστάσεις που θα καθορίσουν αυτά τα προβλήματα θα παίξουν μεγάλο ρόλο.) Άρα, το ενδιαφέρον είναι μέσα στο γήπεδο.
7. Η κατάσταση των οικονομικών είναι τραγική και το μέλλον της χώρας αβέβαιο. Είναι θετικό να έχεις καλούς πολιτικούς να διαχειριστούν την κρίση, σε κάθε επίπεδο. Αλλά ορισμένες φορές οι αντικειμενικές καταστάσεις υπερβαίνουν τις αντικειμενικές δυνατότητες, ειδικά εάν οι καλοί πολιτικοί και η ανατρεπτική διάθεση του κόσμου άργησαν να έρθουν. Επειδή όμως η ζωή θα συνεχιστεί ούτως ή άλλως, το σημαντικό είναι τώρα αυτή η ανατρεπτική διάθεση να γενικευτεί και να κλονίσει και άλλες πτυχές του δημόσιου βίου.