- Κερδίζοντας μάχες δεν κερδίζεις απαραιτήτως τον πόλεμο, αλλά εν γένει οι μάχες έχουν μεγάλη σημασία για το προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Οι 600 παραπάνω ψήφοι του Μπουτάρη δημιουργούν μία τελείως διαφορετική κατάσταση για τη Θεσσαλονίκη και ολόκληρη την Ελλάδα, παρότι μπορούν να θεωρηθούν ως αποτέλεσμα της τύχης.
- Η καλή, και ανατρεπτική ενός προϋπάρχοντος συστήματος, διοίκηση μπορεί ενίοτε να εμπεριέχει συγκρούσεις, αλλά σε καθημερινή βάση είναι μία βαρετή (για τον εξωτερικό παρατηρητή, τουλάχιστον) διαδικασία με όχι αμελητέες τεχνικές δυσκολίες. Έτσι, θα ήταν ίσως πιο συναρπαστικό από την άποψη των πολιτικών αντιπαραθέσεων εάν ο Κακλαμάνης εξακολουθούσε να είναι δήμαρχος. Ας μην περιμένουμε θαύματα ούτε από τον Καμίνη ούτε από κανέναν· όσοι ομνύουν στη σημασία των κινημάτων πρέπει να εστιάσουν την προσοχή τους στο εάν τα κινήματα διευκολύνονται ή όχι από τη διοίκηση στο να αναπτύξουν μία δημιουργική δράση, και όχι στο αν ο δήμαρχος από μόνος του καταφέρνει να λύσει προβλήματα που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να λύσει.
- Γιατί τόσο πολλοί, μεταξύ αυτών και μερικοί εξαιρετικοί, αριστεροί αρθρογράφοι αρνούνται να δουν ότι η δύναμη της Αριστεράς είναι «εν τη διαιρέσει» και ότι η πρόσθεση ποσοστών όλων των αριστερών συνδυασμών είναι εξίσου αυθαίρετη με την πρόσθεση των ποσοστών του Αλαβάνου και της ΝΔ;
- Το ΚΚΕ μπορεί να ήταν ο νικητής του πρώτου γύρου (όχι όσο φαίνεται, όμως, αν σκεφτεί ότι απλώς οι ψηφοφόροι του δεν απείχαν, πράγμα αναμενόμενο, και αυτό ανέβασε τα ποσοστά του λόγω της συνολικής αποχής), αλλά ήταν από τους μεγάλους ηττημένους του δεύτερου: η γραμμή «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας», ουσιαστικά γραμμή στήριξης της ΝΔ και του κατεστημένου των μεγάλων δήμων, δεν πέρασε. Για τους Πόντιους Πιλάτους του ΣΥΡΙΖΑ, του χώρου που παραδοσιακά έδινε βάρος στην τοπική αυτοδιοίκηση, τι να πω. Παραπέμπω μόνο στην τελευταία συνέντευξη του Αλέξη πριν τις εκλογές, που με τις ανοησίες που εκστομίζει δείχνει ότι έχει χάσει την μπάλα.
- Οι αριστεροί δεν κινούνται λιγότερο στη λογική του τηλεοπτικού θεάματος από τους υπόλοιπους. Δύο συγκεκριμένα παραδείγματα: (α) Η σπουδή τους για το «μήνυμα» των αυτοδιοικητικών εκλογών, στο βωμό του οποίου ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν την τοπική αυτοδιοίκηση και τις πραγματικές συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένων όσων αισθάνθηκαν δικαιωμένοι για την απάθειά τους από το γεγονός, και μόνο, ότι κάποιοι θλιβεροί υπουργοί έτρεξαν να εμφανιστούν στις κάμερες δίπλα στον Μπουτάρη, ή ότι ο Αϊβαλιώτης του ΛΑΟΣ συνεχάρη το θείο του, δήμαρχο Ικαρίας. (β) Η απροθυμία τους να πανηγυρίσουν για την επιτυχία της Δημοκρατικής Αριστεράς να περάσει τη γραμμή της (αλλά, στην πραγματικότητα, επιτυχία μίας γενικότερης ανατρεπτικής διάθεσης του κόσμου) στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης, σε αντιπαραβολή με τους πανηγυρισμούς του παρελθόντος για την αντίστοιχη, αλλά επενδυμένη με πολύ επαναστατικό βερμπαλισμό, νίκη επί του άρθρου 16, μία νίκη η οποία επίσης προήλθε από την ικανότητα ενός κοινωνικού ρεύματος να αντιστρέψει την πολιτική ενός από τα κόμματα εξουσίας (του ΠΑΣΟΚ).
- Γιατί να δίνεται τόση έμφαση στη μεγάλη αποχή, ακόμα και από τους καλύτερους αρθρογράφους; Για ορισμένους, βέβαια, είναι ο εύκολος τρόπος να στηρίξουν αυθαίρετα πολιτικά συμπεράσματα που τους βολεύουν, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει; Κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης η πολιτική «πούλαγε» διότι εκμεταλλευόταν ένα συλλογικό θυμικό που προερχόταν από την εποχή του εμφυλίου, καθώς και γενικευμένες πελατειακές σχέσεις. Τώρα που σταμάτησε να «πουλάει», υπάρχει ένα μεγάλο κοινό διαθέσιμο, το οποίο θα εκμεταλλευτεί όποιος παίξει καλύτερη μπάλα στο κέντρο του γηπέδου, από την άκρα Αριστερά μέχρι την Ακροδεξιά. («Κέντρο», εδώ, δε σημαίνει το συμβατικό πολιτικό κέντρο, αλλά την πολιτική αναμέτρηση γύρω από τα κεντρικά προβλήματα της εποχής· και βεβαίως οι περιστάσεις που θα καθορίσουν αυτά τα προβλήματα θα παίξουν μεγάλο ρόλο.) Άρα, το ενδιαφέρον είναι μέσα στο γήπεδο.
- Η κατάσταση των οικονομικών είναι τραγική και το μέλλον της χώρας αβέβαιο. Είναι θετικό να έχεις καλούς πολιτικούς να διαχειριστούν την κρίση, σε κάθε επίπεδο. Αλλά ορισμένες φορές οι αντικειμενικές καταστάσεις υπερβαίνουν τις αντικειμενικές δυνατότητες, ειδικά εάν οι καλοί πολιτικοί και η ανατρεπτική διάθεση του κόσμου άργησαν να έρθουν. Επειδή όμως η ζωή θα συνεχιστεί ούτως ή άλλως, το σημαντικό είναι τώρα αυτή η ανατρεπτική διάθεση να γενικευτεί και να κλονίσει και άλλες πτυχές του δημόσιου βίου.
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
Η Ελλάδα αλλάζει! (αλλά άργησε...)
Στα τόσα που γράφτηκαν για τις εκλογές, θα προσθέσω μόνο λίγες σύντομες επισημάνσεις:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Για το 5β μονο ενα σχολιο: ο πανηγυρισμος για οποτε καταφερνουμε να κανουμε τα κομματα εξουσιας να αλλαξουν θεση εχει να κανει και με το κατα ποσο αυτο γινεται με τροπο empowering (πώς το λεμε αυτο ελληνικα?). Ενω στην περιπτωση του 16 το ΠΑΣΟΚ βρεθηκε να σερνεται πισω απο το κινημα (και αρα η πολιτικη πρωτοβουλια ηταν "στις μαζες" οι οποιες απο αυτο "συνειδητοποιησαν τη δυναμη τους"), η περιπτωση των Καμινη/Μπουταρη εγινε απο τα πανω, ο ΓΑΠ "χαρη εκανε" στην ΔΑ, θα μπορουσε καλλιστα να κατεβει με κομματικους υποψηφιους. Ή για να το θεσω πιο μακιαβελλικα: με το 16 *τους εκβιασαμε* με τους δικους μας ορους, με τις υποψηφιοτητες Καμινη/Μπουταρη δεν ειχαμε τετοιο εκβιασμο απο τα κατω. Και λεω για εκβιασμο επιτηδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συζήτηση για το «πώς» αντί για το «τι» δείχνει, σε κάποιο βαθμό, μία Αριστερά που δεν μάχεται για να επιτύχει αλλαγές, αλλά για την αυτοεπιβεβαίωσή της. Μια νίκη που επιτεύχθηκε με πολύ θόρυβο και υποχώρηση του «αντιπάλου» γίνεται έτσι πολύ πιο σημαντική από μία αντίστοιχη νίκη κατά την οποία ο «αντίπαλος» είχε την ευστροφία να αντιληφθεί το κλίμα από νωρίς. Διότι περί αυτού πρόκειται, ο ΓΑΠ δεν έκανε σε κανέναν χάρη, σε κάποιο βαθμό ήθελε να αποφύγει μία ήττα με στενά κομματικό χαρακτήρα και σε κάποιο βαθμό συμμερίζεται και αυτός τη λογική του κινήματος που εξέλεξε τους Καμίνη/Μπουτάρη και ήθελε να ξεμπλέξει από το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ. Παρεπιπτόντως, «κίνημα» δε σημαίνει μόνο μαζικές διαδηλώσεις, σημαίνει και τον αγώνα που έδιναν καθημερινά ένα σωρό πολίτες και οργανώσεις κατά των προηγούμενων δημάρχων· αν εσένα το πρώτο σε συγκινεί περισσότερο επειδή συμμετείχες, μην υποτιμάς τα αντίστοιχα συναισθήματα όσων μετείχαν στο άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚτγμ το ζητημα δεν ειναι η αυτοεπιβεβαιωση της Αριστερας αλλα η αυτοεκτιμηση του κοσμου. Η Αριστερα, το ιδιο και εν γενει οι κατακτησεις και οι αλλαγες, αλλωστε μονο τοτε εχει νοημα: ενας κουκος οσο αναγκαιος και να ειναι δεν φερνει την ανοιξη, γιαυτο θελουμε να φερνουμε τους κουκους με τροπο τετοιο που να ανοιγει η ορεξη και για αλλους κουκους μπας και ερθει η ανοιξη (το πεθανα με τους κουκους).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υποτιμω κανενος τα συναισθηματα. Και γω τον χαρηκα τον Καμινη (ειλικρινα μιλαω). Δεν μιλαω ομως για συναισθηματα, μιλαω "μακιαβελικα", με "ψυχρη λογικη".
Τελοσπαντων, θελει και μπυρες αυτο (που εφυγες και μας αφησες μονους μας). Κατεβαινω την Ανοιξη ΝΥ, θα'σαι εκει? :)
Αφού λοιπόν κανονίσαμε τις μπύρες, επί του προκειμένου:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Περί ορέξεως ουδείς λόγος», που λένε. Σε μερικούς ανοίγει η όρεξη με διαδηλώσεις, σε μερικούς με ακτιβισμό και θεάματα, σε μερικούς κλείνει με όλα αυτά. Πόσα άλλα καλά έφερε η ανατροπή του άρθρου 16; Φταίνε βέβαια και οι ηγέτες της Αριστεράς, με την υπερεκμετάλλευση της μίας και μόνης νίκης που είχαν, και με την αδυναμία τους να κατανοήσουν και να εκμεταλλευτούν τη δημοσκοπική τους άνοδο. Σίγουρα όμως έδωσε και θα δώσει επιχειρήματα για τις συνηθισμένες ετήσιες καταλήψεις των πανεπιστημίων, φαινόμενο από μόνο του αρνητικό. Σε καμία περίπτωση όμως δεν τεκμαίρεται ότι η ανατροπή του άρθρου 16 ήταν πιο ελπιδοφόρο γεγονός από την ήττα που υπέστησαν οι κομματικοί στρατοί, με τη βοήθεια κινημάτων δημιουργικών (και όχι μόνο διαμαρτυρίας), και με την βούλα μιας καθολικής ψηφοφορίας.