Δευτέρα 31 Μαΐου 2010
Συγκλονισμένος
Δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε μία λογική πρόταση αυτή τη στιγμή σε σχέση με την τρομοκρατική επίθεση του Ισραήλ στα σκάφη που επιχείρησαν να σπάσουν τον ναυτικό αποκλεισμό (στραγγαλισμό, μάλλον) της λωρίδας της Γάζας. Ούτε να χωρέσω τα συναισθήματά μου σε λέξεις. Αντιγράφω μόνο τα τέσσερα μέρη ενός ντοκιμαντέρ του AlJazeera Εξάντα (που προβλήθηκε από το AlJazeera) για την πρώτη αποστολή, από τον Αύγουστο του 2008, που είχε ολοκληρωθεί επιτυχώς. Προσέξτε τη μυστικότητα με την οποία είχε οργανωθεί εκείνο το ταξίδι μπροστά στο φόβο της ισραηλινής τρομοκρατίας. Όταν είδα τα βιντεάκια, έκλαψα από συγκίνηση. Τώρα, όπως και οι λέξεις, τα δάκρυα παγώνουν πριν μπορέσουν να βγουν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν μπορείς να πεις τίποτα σε τέτοιες καταστάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι και να πεις είναι λίγο.
Εγώ προσωπικά ντρέπομαι για το ανθρώπινο είδος γενικότερα με όλα αυτά που μαθαίνω.
Μακάρι οι άνθρωποι να γίνουν Άνθρωποι κάποτε, αλλά δεν το βλέπω.
Μήπως θα έπρεπε να νιώσομε άσχημα και που δεν μείναμε το ίδιο άφωνοι όταν ο Πούτιν ξεκλήριζε τους Τσετσένους ή όταν η Χαμάς πετούσε τις ρουκέτες της στους αμάχους του Ισραήλ;
ΑπάντησηΔιαγραφήMikroapories,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημά σου έχει μία βάση. Αποτελεί σύνηθες, και όχι αβάσιμο, επιχείρημα των ισραηλινών ότι η προσοχή που τραβάνε οφείλεται στο πλήθος των αραβικών και ισλαμικών χωρών που κάνουν προπαγάνδα εναντίον τους. Θα επανέλθω αναλυτικά στο θέμα του Ισραήλ, εν συντομία όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Κατ' αρχάς, σκέψου σε τι βαθμό το δράμα των Παλαιστινίων στηρίζεται στην ανοχή των δυτικών χωρών, και αν συμβαίνει το ίδιο με τη σφαγή των Τσετσένων ή των Ουιγούρων. Έπειτα, διάβασε ένα αναλυτικό σχόλιο του plagal που απαντάει στο ερώτημα «γιατί το Ισραήλ;». Και αν διαφωνείς συνεχίζουμε τη συζήτηση.
Μπερδεύτηκα, αγαπητέ Πολυβώτη. Θες να πεις ότι πρώτα βλέπομε με ποιανού την ανοχή δρα ο δολοφόνος, και ύστερα αποφασίζομε αν θα μας συγκινήσει το δράμα των θυμάτων του;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί Mikroapories, σου είπε κανείς ότι δε συγκλονιζόμαστε με τα δράματα των άλλων; Απλώς σου εξήγησα γιατί ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο. Η δική σου προσέγγιση είναι, επειδή υπάρχουν περισσότερα δράματα απ' όσα μπορούμε να ασχοληθούμε, να ακολουθούμε πολιτική «ίσων αποστάσεων» και να μην ασχολούμαστε με κανένα;
ΑπάντησηΔιαγραφή