Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Δημόσιο συμφέρον, κρίση, Ευρώπη



Τα τελευταία χρόνια μένω σε σχετικά πλούσιες πόλεις της Βόρειας Αμερικής, και συναναστρέφομαι κυρίως ανθρώπους που δεν έχουν σοβαρές ανησυχίες για το επαγγελματικό τους μέλλον. Ακόμα και στη χειρότερη φάση της κρίσης, το πολύ, για όσους είναι τραπεζοστελέχη, να στερήθηκαν τα μπόνους τους για ένα-δύο χρόνια ή και να αναγκάστηκαν να μετακομίσουν προκειμένου να βρουν την παχυλά αμοιβόμενη εργασία που έψαχναν. Ταυτοχρόνως, παντού γύρω τα ερείπια του συστήματος, άστεγοι, μετανάστες με δυο και τρεις δουλειές, μειονότητες χωρίς καμία δουλειά, κολεγιόπαιδα με απαράδεκτη λυκειακή εκπαίδευση (τα δημόσια σχολεία στις αμερικάνικες πόλεις είναι κατά μέσο όρο χαμηλότατου επιπέδου), αποκλεισμένοι του αμερικανικού ονείρου που πλέον είναι και αυτό προνόμιο των λίγων, και με την κρίση ακόμα λιγότερων.

Οι γνωστοί μου είναι άνθρωποι πολιτικοποιημένοι, προοδευτικοί, αλλά η ζωή συνεχίζεται και νιώθεις καθημερινά πόσο δύσκολο είναι να ταρακουνηθεί αυτό το σύστημα που γίνεται όλο και πιο δυσκίνητο, με όλο και μικρότερη ταξική κινητικότητα. Ο Ομπάμα και ο Κρούγκμαν προσπαθούν να πείσουν ότι πρέπει να δοθούν λεφτά για σχολεία και υποδομές, αλλά οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια έχουν αποθρασυνθεί ξανά και οι συντηρητικοί πολιτικοί (και των δύο κομμάτων) μπλοκάρουν πλέον κάθε μεγάλη αλλαγή. Η ευκαιρία χάθηκε όταν η κυβέρνηση είχε τον χρηματοοικονομικό τομέα στο χέρι, τότε που η κρίση απειλούσε να τα συντρίψει όλα.

Τα λέω αυτά διότι, όπως έντονα αισθανθήκαμε και στην Ελλάδα την περίοδο των παχυλών αγελάδων, είναι πολύ δύσκολο να γίνουν μεγάλες αλλαγές σε μία χώρα χωρίς μια κρίση, χωρίς την αίσθηση ότι στέκεσαι μπροστά στον γκρεμό. Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις τον κόσμο ότι το καλύτερο για το μέλλον του δεν είναι το «business as usual», αλλά να βάλει μπροστά μερικούς συλλογικούς στόχους και να χτίσει για το μέλλον.

Ήρθε λοιπόν η κρίση και έβαλε μπροστά αυτό το μεγάλο «εμείς». Ένα «εμείς», βέβαια, πίσω από το οποίο αναγκάστηκαν να ταμπουρωθούν τα μεγάλα συμφέροντα διότι από μόνα τους ήταν καταδικασμένα να καταστραφούν. Ένα «εμείς» που επικαλείται μία ανύπαρκτη εθνική ενότητα, μία εθνική ενότητα που με την πρώτη ευκαιρία ξεχνιέται, π.χ. όταν τα ΜΜΕ ζητούν να εξαιρεθούν από τις έκτακτες εισφορές για την μείωση του ελλείμματος.

Ταυτοχρόνως όμως, το «εμείς» ήταν και είναι μονόδρομος για τον κόσμο της εργασίας, αλλά και τον κόσμο της υγιούς επιχειρηματικότητας (ποιος είναι ο «κόσμος της εργασίας» και ποια η «υγιής επιχειρηματικότητα» είναι μεγάλη συζήτηση, που δεν πρόκειται να κάνω· ο νοών νοείτω), που πρέπει να αγωνιστεί για να δώσει στο «εθνικό συμφέρον» το περιεχόμενο που του αρμόζει, και όχι αυτό που θέλουν να δώσουν τα λαμόγια και τα διαπλεκόμενα.

Είμαστε η χώρα της ευκολίας σε πολλά πράγματα, και εν προκειμένω έχουμε γεμίσει επαναστάτες που αγωνίζονται «ενάντια στο Μνημόνιο» (πάντα μάς λένε «ενάντια» σε τι αγωνίζονται, ποτέ δε μας λένε προς τι - ο στόχος της σοσιαλιστικής κοινωνίας δεν μπορεί, βεβαίως, να θεωρηθεί σοβαρή απάντηση), ανθρώπους που επιμένουν να συντηρούν την ηδονιστική τους σχέση με την πολιτική αγωνιζόμενοι κατά του άλφα ή του βήτα μέτρου της κυβέρνησης, π.χ. των μισθολογικών μειώσεων (δεν είμαι υπέρ, θα εξηγήσω παρακάτω), ενώ ταυτοχρόνως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ζητούν «αναδιάρθρωση του χρέους», έως και «έξοδο από το ευρώ», μέτρα που βεβαίως θα ρίξουν το επίπεδο ζωής και τους μισθούς κάτω από το ήμισυ από τη μία μέρα στην άλλη. Η μόνη συνεπής άποψη που βλέπω σε αυτήν την κατεύθυνση είναι αυτή που λέει ότι είναι καλύτερο να καταρρεύσουν όλα και να βγούμε από την κρίση όλοι εξαθλιωμένοι, μαζί και οι τράπεζες (ξεχνούν βέβαια ότι οι τραπεζίτες και πολλοί άλλοι έχουν τις προσωπικές τους περιουσίες στο εξωτερικό), παρά να τα καταφέρουμε κουτσά-στραβά και με το σύστημα ίδιο και χειρότερο. Συνεπής, αλλά εύκολη και λανθασμένη, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι αν γίνουμε Αλβανία μετά θα μπορέσουμε να φτιάξουμε καλύτερες δομές από τις υπάρχουσες, και ότι δε θα γίνει η εξαθλίωση μέσο για ακόμα χειρότερη σκλαβιά από αυτήν του Μνημονίου.

Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά τα στοιχεία που συγκρίνουν την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας με αυτήν της Αργεντινής και άλλων χωρών που πτώχευσαν είναι πολύ πειστικά για το ακόλουθο: μόνη της η Ελλάδα δε θα μπορέσει να εξυπηρετήσει το χρέος της δανειζόμενη από τις αγορές κεφαλαίων. Γιατί όμως δεν έχουμε πτωχεύσει ακόμα, και πού προσβλέπουν η κυβέρνηση και τα μεγάλα συμφέροντα που τη στηρίζουν; Μα, προφανώς στη συνέχιση της ευρωπαϊκής στήριξης, είτε με τη μορφή των δανείων για πολλά ακόμα χρόνια, είτε με μία ήπια αναδιάρθρωση του χρέους υπό ευρωπαϊκή ομπρέλα, για να αποφευχθεί η κατάρρευση και ταυτοχρόνως να βελτιωθεί η θέση μας στις αγορές κεφαλαίων.

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κανείς, από μία αριστερή οπτική γωνία, να μην προτιμάει αυτή τη λύση. Από μία κυνική δεξιά οπτική, θα μπορούσε κανείς να προσβλέπει στην κατάρρευση των πάντων για να μπουν τα μεγάλα κεφάλαια και να δημιουργήσουν έναν καπιταλισμό κορεάτικου τύπου, με μεγάλες επιχειρήσεις και πλήθος φθηνών εργατών που θα ζουν για να δουλεύουν. Μπορώ όμως να καταλάβω ψυχολογικά αυτές τις αριστερές αντιδράσεις, διότι είναι όντως ανυπόφορη η ιδέα ότι το ίδιο σύστημα και τα ίδια λαμόγια θα συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο, έχοντας υποστεί απλώς γρατζουνιές, σε σχέση με το μάτωμα των μισθωτών. Και είναι ακόμα πιο κατανοητές ψυχολογικά, αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι αρνούνται τη συλλογική ευθύνη για την κρίση: το ανεβοκατέβασμα των ίδιων κυβερνήσεων, τη σιωπή μπροστά στην ανομία και στη σπατάλη, το συλλογικό εκμαυλισμό του δημοσίου τομέα.

Γίνεται όμως και καλύτερα: το ζητούμενο δεν είναι αναδιάρθρωση ή όχι του χρέους, ναι ή όχι στο Μνημόνιο. Το ζητούμενο είναι να αξιοποιήσουμε το επαναστατικό «εμείς» για να αλλάξουμε τη χώρα, όσο ακόμα έχουμε τα περιθώρια (διότι μετά τη χρεωκοπία δε θα τα έχουμε). Η Αριστερά, και γενικώς όσοι αναζητούν εναλλακτικές λύσεις, κακώς διακατέχεται από ηττοπάθεια σε σχέση με τις προοπτικές της κρίσης: διότι οι πολιτικές που (θα έπρεπε να) προτείνει είναι ταυτοχρόνως αυτές που θα βελτιστοποιήσουν το αποτέλεσμα από την άποψη της δημοσιονομικής προσαρμογής. Δεν εννοώ, βέβαια, τις 100.000 προσλήψεις στο δημόσιο, το «όχι σε όλα» ή ακόμα το «όχι στη λιτότητα». Εννοώ ένα επιθετικό πρόγραμμα λιτότητας, με έμφαση στην εγκαθίδρυση ενός κράτους δικαίου, και στην ανακατεύθυνση πόρων από τη μαζική κατανάλωση και τη δημόσια σπατάλη στις επενδύσεις για το μέλλον: να φτιάξουμε την εκπαίδευση, τις γεωργικές υποδομές που τόσα χρόνια αμελούσαμε καταπίνοντας τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, τον εναλλακτικό τουρισμό που θα αναδεικνύει και θα σέβεται τη φυσική και πολιτιστική κληρονομιά, τον πολιτιστικό πλούτο που η μοναδική μας θέση και παράδοση καλλιεργεί (και που συνήθως δεν περνάει ούτε από τις πόρτες των πανεπιστημίων). Εννοώ μία πολιτική που θα αμφισβητεί τα όρια του Μνημονίου, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι είναι πιο αποτελεσματική από αυτά. Καμία χώρα δεν πέτυχε ακολουθώντας κατά γράμμα τις έξωθεν οδηγίες, χωρίς να σχεδιάσει τον δικό της, εθνικό δρόμο - και η γειτονική Τουρκία είναι το καλύτερο παράδειγμα γι' αυτό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος αμφισβήτησης του Μνημονίου - όχι αρνούμενοι το δημοσιονομικό πρόβλημα, αλλά πολεμώντας το με αλλαγές πιο βαθειές από αυτές που το ίδιο και οι κυρίαρχες τάξεις στην Ευρώπη επιτάσσουν. Και κατ' αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε ένα κύμα αλλαγής στην Ευρώπη, κάτι που έπαψε να συμβαίνει μετά από την (τεράστιας πολιτικής σημασίας) ίδρυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στήριξης τον περασμένο Μάιο.

Αυτά, ενώ η κυβέρνηση γίνεται όλο και πιο απογοητευτική, με την αδυναμία της να τιμωρήσει οποιονδήποτε, την περαίωση, τα καζίνο στο Ελληνικό, την αναβολή του φόρου στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, το διογκωμένο υπουργικό σχήμα, τις νέες μειώσεις για τους δημοσίους υπαλλήλους και τόσα άλλα που έρχονται. Ακόμα πιο απογοητευτική όμως είναι η Αριστερά (και ναι, ο κόσμος της, όπως τον παρακολουθώ από τα μπλογκς), που ακόμα αρνείται να μπει στο διάλογο και αποπροσανατολίζει τον κόσμο με πλαστά και εύκολα διλήμματα.


Υποσημείωση: Ήθελα καιρό να γράψω αυτό το άρθρο, αλλά βρήκα αφορμή τώρα, ως αντίδραση σε αυτό το άρθρο του Greek Rider, ενός από τους σοβαρούς εκπροσώπους της συνεπούς άποψης που περιέγραψα παραπάνω (ελπίζω να τον κατατάσσω σωστά). Προσπάθησα αρχικά να σχολιάσω στο ιστολόγιό του, αλλά είναι αδύνατο να γίνει οποιαδήποτε συζήτηση με moderation - μαζεύονται τα σχόλια χωρίς να βλέπει ο ένας τι γράφει ο άλλος. Την ίδια αρνητική εμπειρία είχα και με ένα σχόλιο που έγραψα στην Cynical.

Η φωτογραφία είναι από το Central Park της Νέας Υόρκης, που τελευταία είχε την τιμητική του στις ελληνικές ειδήσεις.

13 σχόλια:

  1. Μάλλον αποκλείεται να ανήκω εκεί που κατά καιρούς με κατατάσσουν. Το μόνο που υποστηρίζω είναι η προβληματικότητα του ευρώ και η μη δυνατότητά μας να βγούμε από την κρίση οριστικά όσο είμαστε εντός του ευρώ.

    Σε γενικές γραμμές έχω ταχτεί κατά των κλειστών επαγγελμάτων με πολλές αναρτήσεις, υπερ της ριζικής αναδιάρθρωσης του υπερπροβληματικού δημόσιου τομέα με πολλές επίσης αναρτήσεις (αλλά όχι με μείωση των μισθών, ιδίως των χαμηλόμισθων). Και έχω συναίσθηση ότι χωρίς δικές μας προσπάθειες και χωρίς αναδιάρθρωση της δικής μας παραγωγής, με δικά μας σχέδια δεν γίνεται τίποτα.

    Συμφωνώ μαζί σου ότι πρέπει να φτιάξουμε σχέδια που θα κινητοποιούν τις δικές μας δυνάμεις. Πιστεύω ότι υπάρχουν τρομακτικές αναπτυξιακές δυνατότητες (αν η ανάπτυξη είναι αυτό που θέλουμε). Βλέπω όμως ότι αυτό μέσα στο ευρώ δεν γίνεται.

    Κάθε χώρα έχει κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα. Εμείς μπορούμε να αναπτύξουμε ακόμη περισσότερα τέτοια πλεονεκτήματα που σήμερα κοιμούνται.

    Όμως ένα από τα τωρινά μας συγκριτικά πλεονεκτήματα είναι και η τεράστια τουριστική μας βιομηχανία. Μπορεί αυτή να επιβιώσει μέσα στο ευρώ; Ποιες θα ήταν οι συνέπειες στον τουρισμό από μια έξοδό μας; Σήμερα ο προνομιακός χώρος της τουριστικής βιομηχανίας χρωστάει ήδη τους μισθούς ακόμη και του Ιουλίου στο προσωπικό του...

    Έχουμε κάνει ακόμη και τα πλεονεκτήματά μας προβληματικά λόγω του ευρώ. Αντίθετα μια έξοδος θα είχε αποτελέσματα τύπου υποτίμησης Μαρκεζίνη στην δεκαετία του 1950. Οι αρνητικές συνέπειες που πολυδιαφημίζονται από τους "μετριοπαθείς" είναι "φόβος καταθέσεων" και τίποτα άλλο.

    Από την άλλη μεριά, στο διεθνές περιβάλλον, η περίπτωση του Ομπάμα που έχει έρθει αντιμέτωπος με μια ιδιαίτερη "θεσμική" πραγματικότητα ιδιωτικών συμφερόντων, δείχνει μια άλλη διάσταση που πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα για τα όρια των δυνατοτήτων να παρέμβουμε:

    Εταιρεία στις ΗΠΑ λέει ότι κατεβαίνει στις εκλογές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό που λες με το moderation δεν ισχύει. Η δυσκολία διαλόγου δεν οφείλεται στο ότι έχω moderation αλλά στο ότι αυτές τις μέρες αργώ να δημοσιεύσω τα σχόλια ή να απαντήσω. Γι' αυτό φταίω εγώ και όχι το moderation.

    Κατά το παρελθόν με moderation έχουν γίνει διάλογοι άνω των 100 σχολίων με μεγάλη ευκολία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω παρακολουθήσει αυτά που γράφεις, και όντως συμφωνούμε σε πολλά. (Εξ'ού και αναφέρθηκα στο ιστολόγιό σου, το ξεκαθαρίζω - διότι δεν το συγκαταλέγω στα απογοητευτικά που αναφέρω.) Ποια είναι, όμως, η λογική της εξόδου από το ευρώ; Να γίνουμε ξανά πολύ φθηνή χώρα, με δραματική πτώση των μισθών και πληθωρισμό; Ακόμα και αν το δεχόμασταν ως στρατηγική, θα πετύχει; Θα μπορέσουμε να ανταγωνιστούμε την Τουρκία των εβδομηντατόσων εκατομμυρίων σε φθήνια; Ή την Ταϊλάνδη (γιατί ο ανταγωνισμός στον τουρισμό είναι παγκόσμιος); Ο ανταγωνισμός με την Κίνα μέσω της κινεζοποίσησης είναι λύση; (Και πού διαφέρει αυτό από τις απόψεις της σκληρής φιλελεύθερης Δεξιάς;) Ή μήπως πρέπει να βρούμε ένα άλλο μοντέλο, με το οποίο θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε την παρουσία μας στο ευρώ;

    Αυτό, βέβαια, με την ταυτόχρονη αλλαγή του ευρωπαϊκού μοντέλου, διότι δεν μπορεί η Γερμανία να μας κοντράρει με μειώσεις μισθών. Όπως όμως γράφεις, οι δυνατότητες είναι, λόγω της καθυστέρησης, μεγάλες, και μπορούν να γίνουν πράγματα ακόμα και χωρίς να περιμένουμε το ευρωπαϊκό μοντέλο να αλλάξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα όχι, δεν θα μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε την Τουρκία σε φτήνια ούτε αν βγαίναμε από το ευρώ (ή την Ταιλάνδη.

    Αν βγαίναμε από το ευρώ θα μπορούσαμε να τους χτυπήσουμε με ένα συνδυασμό ποιότητας-τιμής.

    Ποιο άλλο μοντέλο αναφέρεις εντός του ευρώ. Είμαι πολύ πρόθυμος να το ερευνήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το μοντέλο της ποιότητας. Να φτιάξουμε επιτέλους το δημόσιο τομέα, τους ελέγχους, τις υπηρεσίες, να ενισχύσουμε την αξιοκρατία σε όλους τους τομείς, και αν αυτές οι βελτιώσεις δεν αρκούν το συζητάμε ξανά. Οι τιμές θα πέσουν και εντός ευρώ αν γίνουμε λιγότερο καταναλωτική και ταξική χώρα. (Ένας λόγος που δεν πέφτουν είναι ότι σε μερίδα του πληθυσμού κινείται πολύ χρήμα μαύρο.)

    Η έξοδος από το ευρώ είναι επιλογή να γίνουμε ακόμα μεγαλύτερη μπανανία, ακόμα περισσότερο υπό την εξουσία του χρηματοοικονομικού τζόγου, με ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία για τους έχοντες και κατέχοντες.

    ΥΓ: Συμφωνώ για το moderation, αν δεν υπήρχε σημαντική καθυστέρηση δε θα ήταν και τόσο πρόβλημα, αν και δεν είναι ευχάριστο να ξέρεις ότι τα σχόλιά σου θα περάσουν από κόσκινο χωρίς να έχεις δώσει λόγο. (Βέβαια, υποθέτω ότι το κάνεις διότι είχες προβλήματα.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα.

    Οδηγήθηκα εδώ από το ποστ του Greek Rider.

    Κατ' αρχάς, να πω ότι εκτιμώ αφάνταστα την ευθύτητα. Θα μας είχε γλιτώσει από πολλές αχρείαστες παρεξηγήσεις αν εκφραζόταν όλοι με ανάλογη ευθύτητα και απλότητα για το τι πιστεύουν.

    Κατά δεύτερο, αντιγράφω το ζουμί, για μένα, της ανάρτησης:

    "Γιατί όμως δεν έχουμε πτωχεύσει ακόμα, και πού προσβλέπουν η κυβέρνηση και τα μεγάλα συμφέροντα που τη στηρίζουν; Μα, προφανώς στη συνέχιση της ευρωπαϊκής στήριξης, είτε με τη μορφή των δανείων για πολλά ακόμα χρόνια, είτε με μία ήπια αναδιάρθρωση του χρέους υπό ευρωπαϊκή ομπρέλα, για να αποφευχθεί η κατάρρευση και ταυτοχρόνως να βελτιωθεί η θέση μας στις αγορές κεφαλαίων.

    Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κανείς, από μία αριστερή οπτική γωνία, να μην προτιμάει αυτή τη λύση."


    Κατά τρίτο, απαντώ σε αυτό το "πώς" μπορεί να ΜΗΝ την προτιμάει από αριστερή οπτική, σε ό,τι αφορά εμένα προσωπικά:

    1. Μπορεί, για λόγους αρχής. Δηλαδή επειδή δεν μπορεί, για να μιλήσουμε αντίστροφα, να δεχθεί την υποδούλωση της ζωής και της βούλησης στο χρήμα. Ή αλλιώς, δεν μπορεί να την δεχτεί και να παραμείνει αριστερά.
    2. Μπορεί για λόγους πρακτικούς. Επειδή οι όροι του δανεισμού και η "ήπια αναδιάρθρωση" δεν μεταφράζεται καθόλου ήπια στην πράξη όταν μόλις έχεις απολυθεί από τη δουλειά, είσαι 47 ετών, και νιώθεις τη ζωή σου να τελειώνει.
    3. Μπορεί για λόγους αναλυτικής αντίληψης. Επειδή τίποτε δεν υπόσχεται την ανάκαμψη ή βελτίωση ως εναλλακτική στην σταθερή επιδείνωση πέρα από την "πίστη" των αντιπάλων μας ότι "όλα θα φτιάξουν".

    Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

    Αντώνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κοίτα, το moderation αναγκάστηκα να το βάλω πριν 2 χρόνια όταν κάποιος δημοσίευσε ένα ασχετο σχόλιο με πολύ προσωπική αναφορά σε κάποιο πολιτικό πρόσωπο και μετά παρέπεμπε σε αυτό από άλλες σελίδες (!!).


    Δεν αφορά σχόλια αλλά μόνο παρενοχλήσεις ή trolls που όταν έχεις μοντερέτιον δεν σε πλησιάζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αντώνη,

    Κατ' αρχάς εγώ ευχαριστώ, για την επίσκεψη. Για τα σημεία που θέτεις, με εκπλήσσει που ενώ στα περισσότερα συμφωνώ μαζί σου, καταλήγουμε σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα. Συγκεκριμένα:

    2. Και εγώ για τους ίδιους ανησυχώ, όπως είπα ο ίδιος βρίσκομαι στο εξωτερικό. Η απότομη αναδιάρθρωση/πτώχευση που ζητούν κάποιοι θα είναι πιο ήπια;

    1. Η υποδούλωση είναι όρος σχετικός. Ας μην βαυκαλιζόμαστε, όπως κάνουμε από την εποχή του Ανδρέα, ότι πριν την κρίση ήμασταν χώρα ελεύθερη, σοσιαλιστική κλπ, ενώ τώρα τα χάνουμε όλα. Τα χάλια μας τα μαύρα είχαμε, και γι' αυτό λέω ότι είναι ευκαιρία να φτιάξουμε κάποια πράγματα, μειώνοντας την εξωτερική αλλά και εσωτερική μας υποδούλωση. Η χρεωκοπία χωρίς μοντέλο για το μετά είναι η τέλεια συνταγή υποδούλωσης. (Και στο βαθμό που έχουμε εναλλακτικό μοντέλο, ας αρχίσουμε να το εφαρμόζουμε τώρα.)

    3. Όπως τίποτα δεν υπόσχεται τη βελτίωση μετά τη χρεωκοπία. Υπάρχουν όμως σοβαροί λόγοι να πιστεύει κανείς ότι οι θέσεις της μισθωτής εργασίας θα είναι ακόμη ασθενέστερες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Είναι αδύνατο να εφαρμοστεί εναλλακτικό μοντέλο υπό κηδεμονία ΔΝΤ, το γνωρίζεις. Χθες είχαμε απόπειρα πραξικοπήματος στο Εκουαδόρ. Ας μην κάνουμε τους αφελείς για το περιθώριο ελευθερίας που υπάρχει.

    Με πολύ πολύ μικρά και ταπεινά βήματα θα προχωρήσουμε, αν προχωρήσουμε καν. Χρειαζόμαστε μια αριστερά που θα αντιτεθεί στην παραβίαση των βασικών υποχρεώσεων που έχει το κράτος στους πολίτες του, που θα έχει πρώτη προτεραιότητα τους πολίτες και όχι τους δανειοδότες. Από εκεί θα αρχίσουμε την οποιαδήποτε συζήτηση για το μέλλον. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει καμμία συζήτηση.

    Α, και να χαρείς, μη με συνδέεις με τον Ανδρέα! :-) Ποτέ δεν με γοήτευσε ο Παπανδρεϊσμός, μάλλον τον απεχθανόμουν βαθύτατα, για αυτό και ποτέ δεν ψήφισα ΠΑΣΟΚ στη ζωή μου. Τσαβισμός θα μου έκανε όμως. Μπορείς να μου πεις τι πρόβλημα θα έβλεπες με τσαβισμό (και εννοώ πακέτο μαζί με την κοινωνική πολιτική) στην Ελλάδα ΑΥΡΙΟ ας πούμε; Ως στόχος, σου αρέσει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τα μικρά βήματα (με τα οποία συμφωνώ) με τον Τσαβισμό τι σχέση έχουν; Και μπορεί να σημαίνει Τσαβισμός για την Ελλάδα; Επανεθνικοποίηση επιχειρήσεων; Όχι, ευχαριστώ, δεν είναι οι κρατικές επιχειρήσεις που μας λείπουν. Μιλάς για το κράτος «που θα έχει πρώτη προτεραιότητα τους πολίτες και όχι τους δανειολήπτες». Πώς θα γίνει αυτό από τη μία μέρα στην άλλη; Πώς θα γίνει ώστε το κράτος (δηλαδή η ιεραρχία ολόκληρη των δημοσίων υπαλλήλων) να αρχίσει να εξυπηρετεί τους πολίτες; Μαζί σου εδώ, γιατί δεν το κάνουμε από τώρα;

    Δεν μπορώ να δω πώς το ΔΝΤ θα μπορούσε να αντιδράσει σε προσπάθειες ριζικού μετασχηματισμού του δημόσιου τομέα, θωράκισης και αποτελεσματικότητας των θεσμών, που εκτός των άλλων θα είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί το μαύρο χρήμα και να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου.

    Να μπουν και μερικοί στη φυλακή, αυτό δε θα έκανε ο Τσάβες; Γιατί να μην μπορεί να γίνει από τώρα αυτό; Πώς θα βελτιωθούν οι όροι μετά τη χρεωκοπία, που θα είμαστε ακόμα μεγαλύτεροι επαίτες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καμμία. Ο Τσαβισμός ήταν αντιπρόταση στην προσφορά σου για αναγκαστικό παπανδρεϊσμό για όσους κάνουν λόγο για υποδούλωση, μιας και παπανδρεϊσμό δεν θα πάρω, χόρτασα.

    Και αφού κι εσύ δεν θα πάρεις Τσάβες δυστυχώς δεν θα τα βρούμε και θα πάμε να φάμε σε διαφορετικά εστιατόρια.

    Καληνυχτώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καληνύχτα, ελπίζω κάποια στιγμή να μου εξηγήσει κάποιος τι έχει το μενού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Busy, busy, busy. Διάβασε Techie Chan (http://techiechan.com/?p=649), δες και τα charts για πληθωρισμό και GNP στις ΗΠΑ που τιμάς (και που αγαπώ και εγώ, αλλά για άλλους λόγους), σκέψου, και τα ξαναλέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Politics, math and more...

Ένα ιστολόγιο.