Πέρα από τα επιφαινόμενα

Επειδή μου άρεσε ένας αφορισμός που μόλις έγραψα στο buzz με αφορμή ένα κατάπτυστο κείμενο του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά, και είναι και της μόδας οι αφορισμοί, τον αναπαράγω εδώ:

Είναι ανατριχιαστικό πόσο φασιστικές απόψεις μπορεί να εκφράζονται από «ανθρώπους του πνεύματος». Δε μιλάω για την αναζήτηση συνδετικών κρίκων μεταξύ Δεκέμβρη - βίας - Χρυσαυγής (όχι ότι ο συγγραφέας έχει κάποιο δυνατό επιχείρημα για αυτό, ποιητική αδεία επιχειρηματολογεί), αλλά για τα συμπεράσματα του κειμένου, που καθιστούν ανούσια την ενασχόληση με το υπόλοιπο.

Και στενάχωρη η συναίσθηση ότι λόγω κουλτουριάρικου προσωπείου ο συγγραφέας μπορεί να βρει πολύ περισσότερους συμμάχους από τον χουντάκια για τον οποίο έγινε ο πρόσφατος τσακωμός στο μπλογκ.

Καταλήγω στη θέση: όσοι συντηρούν τους μανιχαϊσμούς «συντήρηση-εκσυγχρονισμός», «καταστροφή-σωτηρία», «φιλολαϊκός-αντιλαϊκός», «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», και τόσους άλλους, από όποια μεριά και αν τους συντηρούν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να βοηθάνε τους αυτοματισμούς που σε περίοδο κρίσης οδηγούν την κοινωνία σε καταστάσεις τραγικές. Οι πιθανότητές μας να ξεφύγουμε από την πυρκαγιά που κυνηγάει να μας κάνει στάχτη είναι πενιχρές - και βασίζονται στο ενδεχόμενο μίας ορθολογικής διάκρισης της ουσίας από τα επιφαινόμενα, σε συνδυασμό με τον ακτιβισμό που θα επιβάλει άμεσα αλλαγές σε ουσιαστική κατεύθυνση.