Εγκληματική ανευθυνότητα

Στους εξεγερμένους της Βεγγάζης που πανηγύρισαν για την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι σοφοί της ελληνικής αριστεράς λένε «μη χαίρεστε, καλύτερα να σας σφάξουν παρά αυτό που έρχεται». Ανίκανοι να ιεραρχήσουν τις διαφορετικές εκφάνσεις του καλού και του κακού, επιλέγουν με μοναδικό κριτήριο το τι κάνουν οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες δυνάμεις του κακού.

Η κατάντια της ελληνικής αριστεράς δεν έχει όρια. Διαβάζω στο κύριο άρθρο της «Αυγής», με τίτλο «Μακριά από τον πόλεμο!», ότι «χώρες όπως η Ελλάδα, [..] δεν έχουν λόγο να αναμιχθούν στρατιωτικά στην κρίση», ότι «όσοι τώρα σπεύδουν να ενεργήσουν στρατιωτικά για... ανθρωπιστικούς λόγους, είναι οι ίδιοι οι οποίοι επί σειρά ετών στήριζαν το δικτατορικό καθεστώς Καντάφι και έκαναν μπίζνες μαζί του» και ότι, άκουσον άκουσον, «θα αρκούσε μια απόφασή τους για κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων του Καντάφι και της οικογένειάς του, ώστε το καθεστώς να αντιληφθεί ότι η απομόνωση μετράει»! Ο Λαφαζάνης λέει ότι είναι «ντροπή για τη χώρα» η συμμετοχή στην επέμβαση στη Λιβύη, και ότι «μετατρέπει τη χώρα σε προτεκτοράτο της Τρόικα και στρατιωτικό πιόνι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ.» (Στα καθ' ημάς, η Δημοκρατική Αριστερά ξόρκισε το κακό με ευχολόγια «για ειρηνική επίλυση της κρίσης στη Λιβύη, με τελικό στόχο την ανάδειξη μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, νέας ηγεσίας στη χώρα.»)

Δεν υπάρχει αμφιβολία για την υποκρισία της Δύσης, γενικότερα και ειδικότερα στα του αραβικού κόσμου, μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή έχει να κάνει με την καθυστέρηση που σημειώθηκε στην επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. (Να τονίσουμε, βέβαια, εδώ τις ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες Ρωσίας-Κίνας, των χωρών δηλαδή από στις οποίες όλοι οι αιθεροβάμονες, από το φαιοκόκκινο εθνικιστικό μέτωπο μέχρι την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσβλέπουν για τη δανειοδότηση της χώρας όταν αυτή απελευθερωθεί από τον εναγκαλισμό της τρόικας.) Η καθυστέρηση δεν μπορεί να είναι τυχαία - οι μεγάλες δυνάμεις αισθάνονταν άβολα με τις αραβικές επαναστάσεις και προτιμούν μία ενδιάμεση κατάσταση όπου θα μπορούν να μεσολαβήσουν, ελέγχοντας και τη ροή του πετρελαίου, από μία καθαρή νίκη των επαναστατών. Από την άλλη, η σκιά της γενοκτονίας στη Ρουάντα που η διεθνής κοινότητα παρακολούθησε παθητικά πέφτει βαριά σε μία μεσογειακή αφρικανική χώρα της οποίας ο δικτάτορας ήθελε να γίνει ηγέτης των «Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής».

Σκέφτομαι την ανατριχίλα που θα αισθάνονταν αυτή τη στιγμή οι εξεγερμένοι της Βεγγάζης, οι ίδιοι που κατά τ' άλλα αποθεώνονται από την ίδια αριστερά, αν γνώριζαν για αυτές τις δηλώσεις. Ευτυχώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο λόγος της αριστεράς δε μετράει για σχεδόν τίποτα πια στην Ελλάδα· πονάει όμως να βλέπεις σε ζωντανό χρόνο με ποιον τρόπο ώθησε και ωθεί τον εαυτό της στο περιθώριο.