Marcel Duchamp, 1917
Το θέμα δεν εύκολο. Εννοώ ότι θα ήταν απλούστερο να απαντηθεί αν το «Δημόσιο» ήταν Δημόσιο χωρίς τα εισαγωγικά, αν δηλαδή λειτουργούσε με αποκλειστικό σκοπό και προσανατολισμό την ανάπτυξη της χώρας, την εξυπηρέτηση του πολίτη, αν βοηθά, στηρίζει, ενθαρρύνει και προωθεί στην ανάπτυξη ενός κοινωνικού κράτους, στην ανάπτυξη της γενικότερης παιδείας, κοινωνικής αλληλεγγύης και στέκονταν δίπλα σου ευχαρίστως όποτε το χρειαστείς, δηλαδή σου έδινε πάντα, μα πάντα την εντύπωση ότι υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για σένα, θα σου θύμιζε καθημερινά ότι δεν ξεχνά ότι υπάρχει λόγω της φορολογικής σου συνεισφοράς, ότι υπάρχει για να σε υπηρετεί, θα έδειχνε σε κάθε του ενέργεια ότι εσύ, και μόνο εσύ είσαι το δημιούργημα και το αφεντικό του.
Έχει ή· παρέχει το σύγχρονο ελληνικό δημόσιο τέτοια ποιοτικά χαρακτηριστικά αντάξια της ιδιότητάς του; Την απάντηση την ακούω καθημερινά από όλους εμάς, άλλωστε δεν τολμά να εγκαταλείψει τα χείλη και το νού μας. Η νοσηρότητα με την οποία μας απασχολεί η παρουσία αυτού του εκτρώματος ονόματι «δημόσιο», είναι πέρα από κάθε χαρακτηρισμό.
Με τα παραπάνω δεν θέλω να υποστηρίξω ότι αν ορισμένες στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις έπεφταν στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου θα ήταν τα πράγματα καλύτερα…
Όμως, ας σκεφτούμε λίγο, έστω κι αν η σοβαρή σκέψη είναι πλέον αγγαρεία, μήπως αυτό το «ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας» που για αυτό, τόσες δηλώσεις, διαδηλώσεις, πορείες και θορύβους έχουμε ζήσει και ζούμε δεν ξεπουλιέται συνεχώς από την εποχή ακόμα (και λίγο πριν!) της ίδρυσης του ελληνικού Έθνους-Κράτους;
Σκεφτείτε αν διαχρονικά, ο πολίτης αυτής της χώρας, έχει ποτέ αναπτύξει σχέσεις φιλίας, εμπιστοσύνης, συνεννόησης, αγαστής αλληλεγγύης και συνεργασίας με αυτό το…δημόσιο (Κράτος). Μήπως η κοινωνία δεν ήταν πάντα σε σύγκρουση με αυτό το δημόσιο και τις πολυπλόκαμες δομές του; Μήπως δεν γνωρίζουμε (όντως δεν το γνωρίζουν πολλοί) ότι οι πελατειακές σχέσεις αυτού του πελατειακού συστήματος εξουσίας προϋπήρχαν του ίδιου του κράτους και κατ’ επέκταση αυτού που αποκαλούμε σήμερα δημοσίου και που συνεχίζει απρόσκοπτα, με τα ίδια χαρακτηριστικά, έως τις μέρες μας; Σκεφτείτε μόνο: πόσες φορές άκουσε αυτός ο λαός, από προεκλογικά μπαλκόνια, την «επανίδρυση του Κράτους»… το άκουσμα μιας τέτοιας «εξαγγελίας», είναι από μόνη της μια ομολογία, μία ακριβής περιγραφή ενός σαθρού οικοδομήματος.
Τι λέγεται γενικώς: Αυτό το δημόσιο, δεν θέλουμε να μας το πειράξει κανείς, όποιος τολμήσει να πουλήσει μέρος της περιουσίας του, είναι προδότης, εξυπηρετεί συμφέροντα του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας, διότι το δημόσιο εξυπηρετεί το λαό. Τι λέγεται ειδικώς: Αύριο στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, το δημόσιο θα είναι το όπλο το οποίο θα συμβάλλει ώστε τα μέσα παραγωγής να περιέλθουν στα χέρια των εργαζομένων για την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας.
Τα παραπάνω απλοϊκά αξιώματα απαντιούνται πανεύκολα, θα μπορούσε κάποιος να δώσει πάνω από εκατό εύστοχες απαντήσεις. Διαλέγω πρόχειρα μερικές.
Πρώτο, αυτό το πράγμα δεν είναι Δημόσιο.
Δεύτερο, το δημόσιο, ειδικά τέτοιου «τύπου» αποτελεί τροχοπέδη σε οποιοδήποτε πρόοδο, πόσο μάλλον να συμβάλει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό μιας κοινωνίας, το κράτος όταν παίζει το ρόλο του μονοπωλίου (Μαρξ, «Το Κεφάλαιο») ο μηχανισμός του δεν θα μπορούσε από τη φύση του να εξυπηρετήσει το λαό (Ένγκελς, «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»)…
Τρίτο, για όλα αυτά, τα μεν ή και τα δε, χρειάζεται Παιδεία που να υποστηρίζεται από κατάλληλο εκπαιδευτικό σύστημα. Νομίζω ότι δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσω…
Οι μίζες, οι υπερτιμολογήσεις, τα ασύλληπτα ποσά που διαχειρίζονται ορισμένοι –σε εξέχουσες θέσεις στη βουλή και στο δημόσιο- δεν είναι κατάχρηση, ξεπούλημα των χρημάτων του φορολογούμενου πολίτη (άρα της δημόσιας περιουσίας); Η αδιαφάνεια στις δοσοληψίες, οι υπόγειες διαδρομές στην αγορά προϊόντων ή υπηρεσιών, η μεταφορά των «περισσευούμενων» κονδυλίων σε τράπεζες του εξωτερικού, τις off-shores, το αχανές, αδιάφορο βλέμμα προς τ’ άπειρο ενός στελέχους-υπαλλήλου της πολεοδομίας, της εφορίας, κ.α. υπηρεσιών που δεν «βλέπει φως» (χρήμα) σε πολίτη που δεν προτίθεται να λαδώσει, είναι αξίες που πρέπει να τις υπερασπιστούμε πάση θυσία, προς διαφύλαξη του «δημόσιου πλούτου»;
Εντύπωση προκαλεί ότι σε καμία εργατική, κυρίως δημοσιοϋπαλληλική, κινητοποίηση δεν συμπεριλαμβάνεται κανένα από τα προαναφερόμενα… συμπτώματα, έστω για το άλλοθι, ότι γνωρίζουν τι σημαίνει να υπηρετείς το λαϊκό συμφέρον.
Δεν καταλαβαίνω.
…..
ΥΓ:
Το παραπάνω πρόχειρο, σύντομο κείμενο, αποτελεί μέρος μιας απόδειξης, απολογίας ενός οργάνου της ΝΤΠ (Νέας Τάξης Πραγμάτων), ενός εχθρού της Εργατικής Τάξης και της προόδου γενικώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου