Παντεσπάνι

Από το ιστολόγιο En unión e libertad.

Τώρα θα με ρωτήσω: αξίζει να ασχοληθείς; Όχι βέβαια, αλλά ξέρεις είναι ορισμένες φορές που σου πατάνε τον κάλο.
Ακουσα τον αξιότιμο αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που λένε και στο κρατίδιο της Βουλής των 1.500 ευτυχισμένων υπαλλήλων, να λέει ότι «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή».
Κανονικά ουδείς στοιχειωδώς σοβαρός άνθρωπος δεν ασχολείται με τις μπαρούφες που αραδιάζει ο εκάστοτε wannabe πρωθυπουργός. Άλλοι κάποτε σκαρφάλωναν σε τρακτέρ, πήγαιναν σε διαδηλώσεις με τη γροθιά στον αέρα, υπόσχονταν ότι θα τσακίσουν τη διαπλοκή μέχρι να ρευτούν τα πιτόγυρα του Μπαϊρακτάρη, μοίραζαν λεφτά και διορισμούς και άλλα τέτοια τεταρτοκοσμικά και χαριτωμένα.
Επομένως και ο νυν wannabe πρωθυπουργός, ως άνθρωπος ακούραστος από τα βάσανα της ζωής και με την πολυτέλεια των δύο μηνών θερινών διακοπών, θα πει και δυο μπούρδες παραπάνω. Στολισμένες μάλιστα με «αριστερό» περιεχόμενο και χιλιοτραγουδισμένες από δεκάδες εξαπτέρυγα του κόμματος, αυτό τον θλιβερό συρφετό τεμπέληδων «επαναστατών» και γλωσσούδων καλοζωϊσμένων κυριών. Να τους χαίρονται όσοι τους ψήφισαν, Δημοκρατία έχουμε άλλωστε.
Αλλά ξέρεις τι γίνεται; Την Αργεντινή την έζησα. Ακόμα θυμάμαι το γεμάτο τρόμο βλέμα όσων άκουγαν ότι θα πάω εκεί, τα χρόνια του χάους. «Είσαι τρελός, πού πας τώρα;» ήταν η κλασική ατάκα.
Είδα τι θα πει να βλέπεις οικογένειες ολόκληρες να τρώνε φαΐ από τα σκουπίδια. Είδα ανθρώπους να με παρακαλάνε -έτσι όπως ξεχώριζα εγώ ο Ευρωπαίος με το κόκκινο διαβατήριο- να αφήσω την τελευταία γουλιά από τον καφέ μου, μια πατάτα από τα Burger King, ένα ζευγάρι all star παπούτσια. Είδα δικούς μου ανθρώπους να στήνονται με τις ώρες έξω από τράπεζες, να ζουν με χρήμα που θύμιζε κουπόνια monopoly -πήρα και μερικά για σουβενίρ, τρομάρα μου- να ανταλλάσσουν υπάρχοντα για να βγάλουν τη μέρα, να πηγαίνουν ακόμα και σε τηλεπαιχνίδια με έπαθλο μια θέση εργασίας. Και το πολιτικό σύστημα χρεοκοπημένο. Και ο πνευματικός κόσμος απών.
Και πολλά άλλα είδα. Τα ξέρεις, χρόνια τα λέμε εδώ. Καταστάσεις που εμείς δεν έχουμε καν σκεφτεί ότι μπορεί να συμβούν. Και σε αυτό επιμένω. Όσοι κλαψουρίζουν νύχτα-μέρα για το κοινωνικό «κράχ» δεν έχουν δει αληθινό κοινωνικό κραχ. Ανθρώπους ερείπια να βασανίζονται να διατηρήσουν μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια στο βλέμα.
Μια χώρα που θύμιζε Αφρική σε ποσοστά παιδικής θνησιμότητας, μετανάστευσης, ελλείψεων και ανέχειας.
Ναι, συμφωνώ: μακάρι να ήμασταν Αργεντινή! Αλλά να είχαμε και ανθρώπους ικανούς να μας βγάλουν από αυτή την κατάσταση. Όπως εκεί. Όχι βέβαια με Μνημόνια, παραμύθια για σωτηρίες της πατρίδας, μαγκιές, Εξεταστικές και γενικόλογες καταγγελίες. Ανθρώπους με ένα στοιχειώδες σχέδιο που δεν θα θυμίζει κακόγουστη αντιγραφή της χρεοκοπημένης Ελλάδας του Ανδρέα, του εκσυγχρονιστή Σημίτη, του επανιδρυτή Κωστάκη, του αριστερού ΓΑΠ ή του ευσεβούς Αντώνη, βοήθειά σας.
Όταν δεν υπάρχει σχέδιο, που δεν υπάρχει αν με ρωτήσεις, το να εύχεσαι να «είχαμε γίνει Αργεντινή» είναι θράσος. Το λιγότερο και επιεικέστερο που μπορώ να πω.
Που δεν σε κάνει να διαφέρεις σε τίποτα, wannabe πρωθυπουργέ Αλέξη με τους τόσους θαυμαστές, από τη φουκαριάρα Μαρία Αντουανέτα, η οποία αναρωτιόταν γιατί ο κόσμος δεν τρώει παντεσπάνι για να χορτάσει την πείνα του.
Λυπάμαι και εξοργίζομαι.
Και κάτι τελευταίο, για τον wannabe πρωθυπουργό Αλέξη: στην Αργεντινή το σύνθημα του 2001 ήταν «que se vayan todos». Σε ελεύθερη μετάφραση: «ουστ σε όλους!» Και αυτό -αν «είχαμε γίνει Αργεντινή», θα αφορούσε και τον ίδιο.