Του Γιώργου Προκοπάκη, από την ομάδα facebook της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς.
Το πακέτο σωτηρίας φωνάζει προς κάθε κατεύθυνση τη φιλοσοφία του:
1. Στην Ελλάδα δίνεται μια περίοδος 10 περίπου ετών να αλλάξει. Από πού φαίνεται; Δέκα χρόνια περίοδος χάριτος στα δάνεια του επίσημου τομέα. Χαμηλά επιτόκια μέχρι το 2020 του ιδιωτικού τομέα. Τα δάνεια του ΔΝΤ όντως είναι δύσκολο να κουρευθούν. Πλην όμως δεν είναι καθόλου δύσκολο να αναληφθούν από το καλοκαίρι ήδη από EFSF/ESM. Το ζήτημα επαναγοράς του χρέους της ΕΚΤ επίσης είναι διαχειρίσιμο πρόβλημα - όλα δείχνουν ότι θα καταλήξει στον EFSF σε τιμή κτήσης.
2. Κατά την περίοδο αυτή, η Ελλάδα θα έχει κόστος εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων της τάξεως του 5% του ΑΕΠ (όσο και η μη πτωχευμένη Ιταλία πριν ανέβουν τα επιτόκια - σύγκριση: 2% περίπου είναι αυτό που αντιστοιχεί στη "νόρμα Μάαστριχτ", 10% θα ήταν εάν δεν είχαμε κάν μνημόνιο και συνεχίζαμε το 2010 να δανειζόμαστε με το μέσο μας επιτόκιο).
3. Η κατάσταση αυτή μπορεί να βελτιωθεί κατά τι με το κούρεμα του επίσημου τομέα. Είναι δύσκολο έως αδύνατον να υπάρξει μείωση του ονομαστικού διακρατικού χρέους. Πλην όμως η επιμήκυνση (και το επιτόκιο) είναι κούρεμα, έως γουλί. Τα 5 χρόνια του Μνημονίου 1 έγιναν 11 τον μάρτιο 2011 και είχε συμφωνηθεί να γίνουν 30 τον Ιούλιο 2011. Όταν όλες οι υποχρεώσεις θα έχουν περάσει στο EFSF/ESM η περαιτέρω επιμήκυνση (π.χ., το 2022 να αναδιαταχθούν χρονικά και να γίνουν 30 χρόνια από τότε) είναι πια ζήτημα πολιτικού διακανονισμού στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, της αλληλεγγύης κλπ. Προφανώς κάτι τέτοιο μπορεί να περιμένει κανείς εάν η Ελλάδα εμφανίζεται τότε να έχει προοπτικές. Διαφορετικά...
Για να καταλάβουμε τι θα πει κούρεμα διακρατικών δανείων: η αποπληρωμή σε 30 χρόνια με πληθωρισμό κατά την 30ετία σταθερό 2% έχει "φάει" σε τρέχουσες ΄τιμές το 50% σχεδόν της οφειλής.
4. Με τις περιόδους χάριτος η Ελλάδα δεν έχει υποχρεώσεις αναχρηματοδότησης για μια δεκαετία και περιορισμένες (και εξομαλυμένες) εφεξής.
5. Με τον επίτροπο ή το Ταμείο που επιβάλλεται, η Ελλάδα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕΙ. Εισάγεται ένας μηχανισμός "αυτοματισμού" με τον οποίο οποιαδήποτε παρέκκλιση ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ απορροφάται από την ελληνική οικονομία. Δηλαδή, εάν η Ελλάδα καταφέρει να αλλάξει στη 10ετία, ελαχιστοποιώντας τις υποχρεώσεις του δημοσίου αφ' ενός και έχοντας φτιάξει μηχανισμό είσπραξης, θα μπορεί να απορροφά συνήθεις κραδασμούς και θα έχει πρόβλημα σε περιόδους κρίσης (όπως όλοι άλλως τε).
6. Μπορεί να αντεπεξέλθει η Ελλάδα; Στο χέρι της είναι. Παίρνει και μια περίοδο μέχρι το 2015 να ξεκαθαρίσει τα πάντα, όλες τις παλιές ατασθαλίες, τις τράπεζες με την εξυπηρέτηση των τόκων εξασφαλισμένη.
7. Η φιλοσοφία λοιπόν είναι απλή: Αν η ελληνική κοινωνία και η πολιτική της ηγεσία επιλέξουν την προσήλωση στην αλλαγή του "μοντέλου" της χώρας,μπορεί να τη βγάλουμε καθαρή. Ας πούμε, με βιωτικό επίπεδο δεκαετίας του 80 ξεκινώντας - και βλέπουμε.
8. Τι εργαλεία (πρόσθετα) έχει η χώρα; Στα σίγουρα το μόνο πρόσθετο εργαλείο είναι η δημόσια περιουσία. Αν γίνει καλή αξιοποίηση, προς όφελος των πολιτών, καλά θα είναι.
9. Με την ανάπτυξη τι θα γίνει; Κατ' αρχάς, παίζεται και ένα πακετάκι 15 δισ που είναι πιθανόν (το ζήτησαν οι ιδιώτες). Υπάρχει και υποτίθεται δουλεύεται το πακέτο Ράιχενμπαχ που μπορεί να δώσει στην κεντρική διαχείριση 30-40 δισ για ανάπτυξη. Υπάρχει ό,τι είναι να έλθει από την αξιοποίηση περιουσίας. Επίσης, οι συνήθεις πόροι από την ΕΕ. Από κει και πέρα αρχίζει και η ιστορία της αλληλεγγύης, του πώς προχωράει η εκτέλεση του προγράμματος και τέτοια. Πολιτκοί όροι δηλαδή.
10. Το πρόγραμμα είναι σχεδιασμένο να επιτύχει. Ή μάλλον να έχει όλα τα συστατικά ώστε εάν η Ελλάδα θέλει να σωθεί, να σωθεί.
11. Δεν συζητάμε λοιπόν για ένα πρόβλημα της "θεωρίας παιγνίων", αλλά για μια κατάσταση με καθαρούς και ορατούς όρους στην οποία η επιλογή της συνεργασίας με την Ευρωζώνη δίνει προοπτική. Δηλαδή, αναδεικνύεται σε πρόβλημα κεντρικής πολιτικής επιλογής και προσήλωσης σ' αυτήν.
12. Για να μη παρεξηγηθούμε: η προοπτική δεν είναι το 2008. Θα είναι μια προοπτική που θα έχει σημείο εκκίνησης ένα βιωτικό επίπεδο (ελπίζω) της δεκαετίας του 1980. Το πόσο γρήγορα θα επανέλθει σ' αυτά που θυμόμαστε με νοσταλγία (2004-2008), πλην όμως ήταν αδύνατον να διατηρηθούν γιατί ήταν ψεύτικα, παίζεται. Αυτά προς ώρας.
Το πακέτο σωτηρίας φωνάζει προς κάθε κατεύθυνση τη φιλοσοφία του:
1. Στην Ελλάδα δίνεται μια περίοδος 10 περίπου ετών να αλλάξει. Από πού φαίνεται; Δέκα χρόνια περίοδος χάριτος στα δάνεια του επίσημου τομέα. Χαμηλά επιτόκια μέχρι το 2020 του ιδιωτικού τομέα. Τα δάνεια του ΔΝΤ όντως είναι δύσκολο να κουρευθούν. Πλην όμως δεν είναι καθόλου δύσκολο να αναληφθούν από το καλοκαίρι ήδη από EFSF/ESM. Το ζήτημα επαναγοράς του χρέους της ΕΚΤ επίσης είναι διαχειρίσιμο πρόβλημα - όλα δείχνουν ότι θα καταλήξει στον EFSF σε τιμή κτήσης.
2. Κατά την περίοδο αυτή, η Ελλάδα θα έχει κόστος εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων της τάξεως του 5% του ΑΕΠ (όσο και η μη πτωχευμένη Ιταλία πριν ανέβουν τα επιτόκια - σύγκριση: 2% περίπου είναι αυτό που αντιστοιχεί στη "νόρμα Μάαστριχτ", 10% θα ήταν εάν δεν είχαμε κάν μνημόνιο και συνεχίζαμε το 2010 να δανειζόμαστε με το μέσο μας επιτόκιο).
3. Η κατάσταση αυτή μπορεί να βελτιωθεί κατά τι με το κούρεμα του επίσημου τομέα. Είναι δύσκολο έως αδύνατον να υπάρξει μείωση του ονομαστικού διακρατικού χρέους. Πλην όμως η επιμήκυνση (και το επιτόκιο) είναι κούρεμα, έως γουλί. Τα 5 χρόνια του Μνημονίου 1 έγιναν 11 τον μάρτιο 2011 και είχε συμφωνηθεί να γίνουν 30 τον Ιούλιο 2011. Όταν όλες οι υποχρεώσεις θα έχουν περάσει στο EFSF/ESM η περαιτέρω επιμήκυνση (π.χ., το 2022 να αναδιαταχθούν χρονικά και να γίνουν 30 χρόνια από τότε) είναι πια ζήτημα πολιτικού διακανονισμού στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, της αλληλεγγύης κλπ. Προφανώς κάτι τέτοιο μπορεί να περιμένει κανείς εάν η Ελλάδα εμφανίζεται τότε να έχει προοπτικές. Διαφορετικά...
Για να καταλάβουμε τι θα πει κούρεμα διακρατικών δανείων: η αποπληρωμή σε 30 χρόνια με πληθωρισμό κατά την 30ετία σταθερό 2% έχει "φάει" σε τρέχουσες ΄τιμές το 50% σχεδόν της οφειλής.
4. Με τις περιόδους χάριτος η Ελλάδα δεν έχει υποχρεώσεις αναχρηματοδότησης για μια δεκαετία και περιορισμένες (και εξομαλυμένες) εφεξής.
5. Με τον επίτροπο ή το Ταμείο που επιβάλλεται, η Ελλάδα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕΙ. Εισάγεται ένας μηχανισμός "αυτοματισμού" με τον οποίο οποιαδήποτε παρέκκλιση ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ απορροφάται από την ελληνική οικονομία. Δηλαδή, εάν η Ελλάδα καταφέρει να αλλάξει στη 10ετία, ελαχιστοποιώντας τις υποχρεώσεις του δημοσίου αφ' ενός και έχοντας φτιάξει μηχανισμό είσπραξης, θα μπορεί να απορροφά συνήθεις κραδασμούς και θα έχει πρόβλημα σε περιόδους κρίσης (όπως όλοι άλλως τε).
6. Μπορεί να αντεπεξέλθει η Ελλάδα; Στο χέρι της είναι. Παίρνει και μια περίοδο μέχρι το 2015 να ξεκαθαρίσει τα πάντα, όλες τις παλιές ατασθαλίες, τις τράπεζες με την εξυπηρέτηση των τόκων εξασφαλισμένη.
7. Η φιλοσοφία λοιπόν είναι απλή: Αν η ελληνική κοινωνία και η πολιτική της ηγεσία επιλέξουν την προσήλωση στην αλλαγή του "μοντέλου" της χώρας,μπορεί να τη βγάλουμε καθαρή. Ας πούμε, με βιωτικό επίπεδο δεκαετίας του 80 ξεκινώντας - και βλέπουμε.
8. Τι εργαλεία (πρόσθετα) έχει η χώρα; Στα σίγουρα το μόνο πρόσθετο εργαλείο είναι η δημόσια περιουσία. Αν γίνει καλή αξιοποίηση, προς όφελος των πολιτών, καλά θα είναι.
9. Με την ανάπτυξη τι θα γίνει; Κατ' αρχάς, παίζεται και ένα πακετάκι 15 δισ που είναι πιθανόν (το ζήτησαν οι ιδιώτες). Υπάρχει και υποτίθεται δουλεύεται το πακέτο Ράιχενμπαχ που μπορεί να δώσει στην κεντρική διαχείριση 30-40 δισ για ανάπτυξη. Υπάρχει ό,τι είναι να έλθει από την αξιοποίηση περιουσίας. Επίσης, οι συνήθεις πόροι από την ΕΕ. Από κει και πέρα αρχίζει και η ιστορία της αλληλεγγύης, του πώς προχωράει η εκτέλεση του προγράμματος και τέτοια. Πολιτκοί όροι δηλαδή.
10. Το πρόγραμμα είναι σχεδιασμένο να επιτύχει. Ή μάλλον να έχει όλα τα συστατικά ώστε εάν η Ελλάδα θέλει να σωθεί, να σωθεί.
11. Δεν συζητάμε λοιπόν για ένα πρόβλημα της "θεωρίας παιγνίων", αλλά για μια κατάσταση με καθαρούς και ορατούς όρους στην οποία η επιλογή της συνεργασίας με την Ευρωζώνη δίνει προοπτική. Δηλαδή, αναδεικνύεται σε πρόβλημα κεντρικής πολιτικής επιλογής και προσήλωσης σ' αυτήν.
12. Για να μη παρεξηγηθούμε: η προοπτική δεν είναι το 2008. Θα είναι μια προοπτική που θα έχει σημείο εκκίνησης ένα βιωτικό επίπεδο (ελπίζω) της δεκαετίας του 1980. Το πόσο γρήγορα θα επανέλθει σ' αυτά που θυμόμαστε με νοσταλγία (2004-2008), πλην όμως ήταν αδύνατον να διατηρηθούν γιατί ήταν ψεύτικα, παίζεται. Αυτά προς ώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου